Έντονη η διαχρονική παρουσία της Κορίνθου στη χώρα της Γεωργίας)
Κατά την Αρχαιότητα και, δευτερευόντως, επί Βυζαντίου, η Κόρινθος ήταν πανταχού παρούσα. Το «παρών» είχε δώσει και στην ειδυλλιακή Γεωργία (Κολχίδα των Αργοναυτών), μια περιοχή γεμάτη με μικρασιατικές αποικίες (της Μιλήτου κυρίως).
Ως ανεξίτηλη υπογραφή των Κορινθίων σ’ εκείνα τα μέρη έμεινε ένα καλά διατηρημένο αγγείο τους, το οποίο ανακαλύφθηκε κοντά στο Μπατούμι (ბათუმი = Bathumi, αρχ/ελλην. Βαθύς Λιμήν – οι Γεωργιανοί διατηρούν την αρχαία προφορά, με το Θ να προφέρεται ως δασύ Τ) και εκτίθεται στο Μουσείο Τοπικής Τέχνης. Ο Γεωργιανός εθνογράφος Χαρίτων Αχβλεντιάνι (ხარიტონ ახვლედიანი), ιδρυτής του μουσείου, είχε όνειρο να αφιερωθεί μία αίθουσα στο «άριστο έκθεμα», όποτε εκείνο ανακαλυπτόταν. Και ανακαλύφθηκε: το κορινθιακό αγγείο! Αφού συντηρήθηκε, στήθηκε σε περίοπτη θέση, μόνο του σε μια αίθουσα του μουσείου. Πρόκειται για έναν ερυθρόμορφο κωδωνόσχημο κρατήρα του Ε΄ αι. πΧ από την Κόρινθο, κοσμημένο με μυθολογικές σκηνές, δείγματα του οποίου τύπου κρατήρος σώζονται μόνον 4 στον κόσμο.
Μια και περί του Μπατούμι ο λόγος, ας πάμε στο Αρχαιολ. Μουσείο, όπου ο αρχαιολόγος Προμηθέας Αμιράν Καχίτζε (ამირან კახიძე) ταξινόμησε το υπάρχον υλικό με τρόπο ώστε να είναι ανάγλυφη η πορεία του πολιτισμού, κάτι το οποίο αναδεικνύει τον ελληνισμό. Έτσι, στο μουσείο, μεταξύ άλλων, εκτίθενται ελληνικά ευρήματα Κλασικής, Ελληνιστικής και άλλων εποχών, από Αιγαίο, μικρασιατικές και ποντιακές περιοχές, πάλι Κόρινθο (δευτερεύοντα αγγεία, θραύσματα κ.ά.), Αθήνα κλπ, αλεξάνδρεια νομίσματα με την κεφαλή του Αλεξάνδρου, βυζαντινά νομίσματα (αιώνων 6ου, 7ου, 8ου, 11ου) κ.ά. Πολλά ελληνικά ευρήματα υπάρχουν και στην Τιφλίδα και αλλού εντός Γεωργίας. Η σχέση του ελληνισμού με τη Γεωργία εκτυλίσσεται αδιάλειπτα καθ’ όλες τις εποχές έως σήμερα.
Η Κόρινθος είχε επαφές με όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Μέρος του η Γεωργία, όπου μύθοι, θρύλοι και ιστορίες πλέκονται μεταξύ Γεωργιανών κι Ελλήνων συμπεριλαμβανομένης της αναφοράς ότι ο βασιλιάς Αιήτης της Κολχίδας είχε ρίζα κορινθιακή, η Μήδεια ήρθε κι έζησε με τον Ιάσονα στην Κόρινθο και η Κορινθία συνεισέφερε δύο άνδρες στο αργοναυτικό ταξίδι.
Είναι τόσο φιλελληνικά φορτισμένο το κλίμα στη Γεωργία, ώστε στην διοικητική περιφέρεια «Ατζάρα» με πρωτεύουσα το Μπατούμι, η τοπική σημαία αποτελεί μίξη της ελληνικής με τη γεωργιανή.
Ενώ, λοιπόν, οι Δυτικοί μάς ονομάζουν «Greeks, Greci, Griegos κλπ» ή οι Ασιάτες «Γιουνάν (Ίωνες)», οι Γεωργιανοί μάς λένε «Μπερτζνέμπι» (ბერძნები), το οποίο στη γλώσσα τους σημαίνει «Πεφωτισμένοι».
Στη Γεωργία (Κολχίδα) έχουν ανακαλυφθεί μικτά αρχαία νεκροταφεία Ελλήνων και Γεωργιανών με κοινά ταφικά έθιμα (εγχυτρισμός, νόμισμα-ναύλα για τον Κάτω Κόσμο κ.ά.), φαινόμενο σπάνιο έως μοναδικό, διότι οι Έλληνες δεν συνήθιζαν να θάβουν τους νεκρούς τους μαζί με αλλοεθνείς. Τους έθαβαν ωστόσο, κατ’ εξαίρεσιν, μαζί με Γεωργιανούς (Κόλχους), ίσως επειδή ζούσαν αρμονικά μ’ εκείνους κι αισθανόντουσαν αδέρφια, το οποίο έχει αποδειχθεί και ιστορικά, αφού, επί 4 χιλιετίες, Έλληνες και Γεωργιανοί δεν έχουμε έρθει ποτέ σε ρήξη μεταξύ μας – το αντίθετο: πάντα ήμαστε σύμμαχοι εναντίον διαφόρων εχθρών. Μάλιστα οι Γεωργιανοί έσωσαν δεκάδες χιλιάδες κυνηγημένους Έλληνες της ευρύτερης Μικράς Ασίας, κυρίως Ποντίους. Η συμβίωση Ελλήνων – Γεωργιανών διαχρονικά, επέφερε κοινή τέχνη σε αγγεία, κοσμήματα, ειδώλια, νομίσματα, μουσικά όργανα, εργαλεία κ.ά. Επί Βυζαντίου, την τέχνη του Περίκλειστου Σμάλτου, οι Έλληνες τη δίδαξαν σχεδόν αποκλειστικά στους Γεωργιανούς, οι οποίοι την ανέδειξαν περαιτέρω (γνωστή σήμερα διεθνώς με τον γαλλικό όρο «κλουαζονέ»). Ο Πήγασος απαντάται συχνά στα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά πράγματα της Γεωργίας, σύνηθες είναι το επώνυμο «Κορινθέλι», η δε άμαξα με άλογα λέγεται «Φαέθων» (ფაეტონი, με την αρχέγονη προφορά του Φ: δασύ Π).
Εντυπώσεις από μια εκδρομή στην Γεωργία
Γράφει ο Γιάννης Μπούλιας
Comments