Γερανιώτης Δημήτρης-Κόρη με Παπαρούνες, 1916.

ή Κορίτσι στην εξοχή (1916). Λάδι σε καμβά, 128 εκ. x 88 εκ., Εθνική Πινακοθήκη

Ο Δημήτριος Γερανιώτης (Αθήνα, 1871 – Αθήνα, 23 Μαΐου 1966) ήταν Έλληνας ζωγράφος και καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.

Βιογραφία

Σπούδασε αρχικά ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δασκάλους τον Νικηφόρο Λύτρα, τον Σπυρίδωνα Προσαλέντη και τον Κωνσταντίνο Βολανάκη. Μετά την αποφοίτησή από τη Σχολή της Αθήνας συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου κοντά στον Νικόλαο Γύζη, τον Γεώργιο Ιακωβίδη και τον Φραντς φον Στουκ (Franz von Stuck). Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα προσλήφθηκε καθηγητής της προσωπογραφίας στην Καλλιτεχνική Σχολή Κυριών και Δεσποινίδων της Εταιρείας Φιλοτέχνων. Το 1903 διορίστηκε καθηγητής της αγαλματογραφίας στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και το 1904 διαδέχθηκε τον Βολονάκη στην έδρα της σκιαγραφίας, στην οποία παρέμεινε ως το 1936. Μεταξύ των μαθητών του συγκαταλέγονται ο Μιχάλης Τόμπρος, ο Γιάννης Μόραλης, ο Σπύρος Παπαλουκάς , ο Απόστολος Λευκάδιος κ.ά.

Ο Γερανιώτης ασχολήθηκε κυρίως με την προσωπογραφία και την τοπιογραφία. Στα πορτρέτα του απεικόνισε κυρίως μέλη της αθηναϊκής αριστοκρατίας. Εργάστηκε επίσης για την ελληνική βασιλική οικογένεια. Τα πορτρέτα του Γερανιώτη χαρακτηρίζονται από την αυστηρή προσήλωση στις αρχές του ακαδημαϊσμού, που επέβαλε η «Σχολή του Μονάχου». Αν και ο καλλιτέχνης επικρίθηκε για τη συμβατικότητά του και την επιμονή του σε συντηρητικά πρότυπα[3], εντούτοις οι τοπιογραφίες του δείχνουν μία τάση προς τον ιμπρεσιονισμό.