By ΤΟΥ ΛΑΜΠΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ (Μέρος στ΄)
Ωστόσο, οι Τούρκοι για να παραπλανήσουν τους Έλληνες, έκαναν προετοιμασίες πολεμικές που έδειχναν πως θα ανέβαιναν κατά την Τριπολιτσά. Μερικοί ντελήδες προχώρησαν, για ανίχνευση τάχα, γύρω – τριγύρω από τους Αργίτικους Μύλους. Ταυτόχρονα από τ’ Ανάπλι Ευρωπαίοι έμπειροι πυροβολητές σταλμένοι από τον Δράμαλη, άρχιζαν να βομβαρδίζουν ακατάπαυστα το Μπούρτζι, που εξακολουθούσαν να κρατάνε οι Έλληνες. Ακόμα έστελναν και τον γραμματικό του Δράμαλη Έλληνα Παναγιώτη Μανούσο, για να κατασκοπεύσει το στρατόπεδο και να παραπλανήσει τους Έλληνες οπλαρχηγούς.
Στις 25 Ιουλίου συγκροτήθηκε από τον Κολοκοτρώνη στο Κεφαλάρι πολεμικό συμβούλιο των οπλαρχηγών. Εκεί υποστήριξε τη γνώμη, ότι ο Δράμαλης θα αναγκασθεί να γυρίσει στην Κόρινθο και ότι πρέπει να πιαστούν τα Δερβενάκια και όλες οι θέσεις από Σχοινοχώρι μέχρι τα Βασιλικά της Κορινθίας. Θα έμενε όμως και μιά σημαντική δύναμη στους Μύλους, για να αντιμετωπίσει την αντίθετη περίπτωση, που ο Δράμαλης θα ανέβαινε για την Τριπολιτσά.
Σε μιά τέτοια περίπτωση, που τη θεωρούσε απίθανη, θα έσπευδαν σε βοήθεια τα στρατιωτικά Σώματα των Δερβενακίων και θα έβαζαν το εχθρικό στράτευμα μέσα σε δυο πυρά. Πρότεινε ακόμα να σταλεί στρατιωτική δύναμη για να ενισχύσει τη φρουρά του Ισθμού και των Μεγάλων Δερβενίων.
Η πρόταση του Κολοκοτρώνη να τρέξουν να πιάσουν τα Δερβενάκια απορρίφτηκε από όλους τους οπλαρχηγούς και ιδιαίτερα από τους Μαυρομιχαλαίους και όσους είχαν δεσμούς με τους «πολιτικάντηδες» φυγάδες. Δέχτηκαν μόνο να πάνε για να ενισχύσουν τη φρούρηση του Ισθμού και των Μεγάλων Δερβενίων ο Δημ. Υψηλάντης, ο Παν. Κεφάλας και ο Διον. Ευμορφόπουλος, που να έπαιρναν μαζί τους και τον Νικηταρά και τον Παπαφλέσσα με τα Σώματά τους από το Στεφάνι. Θα έλεγε κανείς, βλέποντας τα εμπόδια που έβαζαν ορισμένοι οπλαρχηγοί, για να ματαιώσουν τα σχέδια του Θ. Κολοκοτρώνη, πώς είτε σκόπιμα, είτε επιπόλαια, είτε από υποκίνηση των δολοπλόκων «ολιγαρχικών», προτιμούσαν να παραμερισθεί ο Κολοκοτρώνης και να νικήσει ο Δράμαλης, από φόβο μήπως αυξάνοντας την δύναμη και την επιρροή του ο Κολοκοτρώνης επιδιώξει «να γίνει Βασιλέας»!
Άλλοι πάλι παραπλανήθηκαν από την «εμπιστευτική πληροφορία» που τους έδωσε ο επίτηδες σταλμένος γραμματικός του Δράμαλη Μανούσος, ότι τάχα ο Δράμαλης θα τραβήξει κατά την Τριπολιτσά.
Ωστόσο, ο «Γέρος» αγρίεψε, «τον έπιασε το μπουρίνι του» και καθώς θυμωμένος έφευγε με τους δικούς του, φώναξε:
«- Καιρό να χάνουμε δεν έχομε κι οι Τούρκοι θα περάσουν τα Δερβενάκια αντουφέκιστοι!».
Καβαλίκεψε το άλογό του και σαν ομηρικός ήρωας, ξαναζωντανεύοντας τον παλιό θρύλο, έφυγε και χάθηκε σαν καπνός, για να φτάσει μιά ώρα αρχύτερα στα Δερβενάκια, όπου τον καρτερούσε η δόξα ή ο θάνατος, η νίκη ή η καταστροφή της Επανάστασης και ολόκληρου του Γένους!
Δεν είχε καλά – καλά φύγει ο Κολοκοτρώνης, όταν ο Πετρόμπεης, θυμωμένος κι αυτός γιατί δεν μπόρεσε να πείσει τον «Γέρο», μπροστά στους υπασπιστές του Φωτάκο και Σπηλιωτόπουλο, είπε τούτο το πειρακτικό: «Ο Κολοκοτρώνης πάει να πιάσει τους Αγιολιάδες!» (να ξανανέβει κλέφτης στα βουνά, για ν’ αποφύγει έτσι το χτύπημα με τον εχθρό).
Ατάραχος ο Γέρος, και όλος αισιοδοξία και θάρρος, έφτασε, πέρα από τα μεσάνυχτα στον Άη – Γιώργη της Νεμέας. Βρήκε εκεί τους Έλληνες φρουρούς σε έξαλλη κατάσταση. Με θολωμένο το μυαλό από το νεμεάτικο κρασί, φωνασκούσαν, τραγουδούσαν, χόρευαν. Με ακράτητο θυμό ο Γέρος, είπε κι άνοιξαν μιά τρύπα στην οροφή του σπιτιού του Παπαρήτορα, που κατέλυσε κι αφού ανέβηκε πάνω στη στέγη, βροντοφώναξε:
«Ντροπή σας, βρε Έλληνες! Γάμους έχετε; Πώς κάνετε έτσι; Σιωπή!».
Για μιάς απλώθηκε απόλυτη ησυχία και τάξη. Με τη λέξη που κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα «ο Αρχηγός!» οι μεθυσμένοι στρατιώτες ξαναβρήκαν τον εαυτό τους. Άγρυπνος κι ακούραστος ο λεοντόθυμος «Γέρος του Μοριά» κανόνιζε έγκαιρα τις λεπτομέρειες της μάχης, που θεωρούσε αναπόφευκτη.
Διαφορετικές απόψεις και λεπτομέρειες του μεγάλου έπους των Δερβενακίων, δίνουν οι ιστορικοί της Επανάστασης. Επηρεασμένοι από τα πάθη της εποχής, μερικοί από αυτούς, και μάλιστα οι ξένοι, δεν είδαν με καλό μάτι τον θριαμβευτή Κολοκοτρώνη. Ωστόσο, όλοι, ποιος λίγο ποιος πολύ, δεν μπόρεσαν να αποκρύψουν την ιστορικήν αλήθεια.
«Τότε – ομολογεί ο φανατικός αντικολοκοτρωνικός Γ. Φ. Πουκεβίλλ – ο πλήρης ενεργείας ούτος γέρων, όστις ήτο γνωστός ως περίφημος αρχηγός ατάκτων, αυτοσχεδιάζων επί τη θέα του εχθρού, ηξιώθη να επιτύχη νίκης σπουδαιότατης μελλούσης να δοξάση ημέραν τινα το ιστορικόν οικοδόμημα της αναγεννήσεως της Ελλάδος…».
Άλλος ξένος ιστορικός συγγραφεύς, ο Κάρολος Μέντελσων – Βαρθόλδι, αναφέρει :
«Ο Κολοκοτρώνης εννόησεν, ότι ο αγών ήτο υπέρ των όλων, και ότι μεγάλη γενεά έπρεπε να αντιμετωπίση την μεγάλην στιγμήν. Ρίψας δια τούτο εις την θάλασσαν το μίσος και την έχθραν των πρώην ημερών μετέβη εις Τρίπολιν και έτεινε χείρα εις αυτούς, τους βιαιότατα πολεμήσαντας αυτόν προκρίτους. Δήλωσις δε υπογραφείσα από κοινού παρ’ αυτού και της Γερουσίας διεκήρυξεν, ότι ήσαν εντελώς ομόφρονες ενώπιον του κοινού της Πατρίδος κινδύνου. Ανά πάσαν την Χερσόνησον εξέπεμψε διαταγάς, καθ’ ας πας Πελοποννήσιος ώφειλε να λάβη τα όπλα και να εμφανισθή εις το στρατηγείον του Κολοκοτρώνη – ο δε μη υπακούων και φοβούμενος τον κίνδυνον έμελλε να τουφεκίζεται ένεκεν απειθείας. Ό,τι δεν κατώρθωσεν ο ενθουσιασμός, κατώρθωσεν ο φόβος· και εντός ολίγου πλήθος όλον ενόπλων συνήχθη εις Τρίπολιν παρά τω Κολοκοτρώνη, όστις εφαίνετο εις πάντας ως νέος Μωυσής.
»… Πανταχού – παραθέτει ο διακεκριμένος ιστορικός – υπεδέχοντο αυτόν ως σωτήρα εν κινδύνοις, η δε φαιδρά αυτού επί τη νίκη πεποίθησις ανεπτέρου τους κατεπτοημένους, ωχρούς εκ του τρόμου και βωβούς.
«Αν οι άντρες μας δεν είναι παλληκάρια, ας βγάλουν τ’ άρματα, να τα φορέσωμεν εμείς», εφώνουν αι γυναίκες προς τον ερχόμενον Ήρωα. Δια του ιδιάζοντος αυτώ φυσικού στρατηγικού εμφύτου ανεγνώρισεν ο Κολοκοτρώνης το πρόσφορον του εδάφους…
«Οι Τούρκοι είναι σαβούρα», έλεγε περιφρονητικώς.
»Αλλ’ η στρατηγική του γηραιού κλέφτου οξυδέρκεια έμελλε νυν να καταφανή περιλαμπής».
Συνεχίζεται.
.
Comments