By ΤΟΥ ΛΑΜΠΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ (Μέρος ιγ΄)
Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΛΕΝΙΑΣ
Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή της μάχης, που κινδύνευε να αιχμαλωτισθεί και να εξοντωθεί η φρουρά και ο άμαχος πληθυσμός της Κλένιας, μόνο ένα θαύμα μπορούσε να σώσει την κατάσταση.
Με τα πρώτα πυρά, που ακούσθηκαν από την Κλένια ένα εκλεκτό Στρατιωτικό Σώμα Αρκάδων πολεμιστών, εξακόσιοι τον αριθμό, που αποτελούσαν την Φρουρά του Αγίου Βασιλείου – Στεφανίου, με τους ονομαστούς οπλαρχηγούς Αθανασόπουλο, Αλέξη Νικολάου – Λεβιδιώτη, Λάμπρο Ριζιώτη και Κολιό Μπακόπουλο – Δαρειώτη, χωρίς να χάνουν καιρό κινητοποίησαν τη Φρουρά τους και έτρεξαν «εις βοήθειαν των Ελλήνων – μιάς ώρας όντος του μεταξύ διαστήματος».
Ψυχωμένοι καπεταναίοι όλοι τους και πολύ έμπειροι στα πολεμικά, καθώς τρέχοντας προχωρούσαν να δώσουν βοήθεια, χώρισαν σε δύο σώματα. Ένα με τον Αθανασόπουλο με 155 Βαλτετσιώτες, Λεβιδιώτες και Περιθωρίους προχώρησε να καταλάβει το παλαιομονάστηρο της Παναγίας της Φανερωμένης και το άλλο από 345 άνδρες κατέλαβε το λόφο, μπροστά από την Κλένια. Ταυτόχρονα τα δύο Σώματα των Αρκάδων άρχισαν να ρίχνουν στο ψαχνό των ντελήδων, που είχαν εισχωρήσει στην Κλένια. Η βοήθεια έφτασε έγκαιρη και ήτανε αποτελεσματική.
Με τις βροντόλαλες κραυγές και τα πυρά τους, που έπεφταν από δυο διαφορετικές κατευθύνσεις, έδιναν την εντύπωση πως είχαν φτάσει πολυάριθμα Ελληνικά στρατεύματα. Έτσι καταφόβισαν τους Τούρκους και «εθάρρυναν τους φεύγοντας δι’ ου έδειξαν αυτοί – οι Αρκάδες – θάρρους» και διέσωσαν τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, που είχε κυκλωθεί από ντελήδες και αγωνιζόταν απεγνωσμένα με τη σπάθα και τη μπιστόλα του. Ταυτόχρονα, όλοι όσοι έφευγαν από τους Έλληνες από την φρουρά και τους κατοίκους της Κλένιας, απόκτησαν ένα θαυμαστό θάρρος, και συγκεντρώθηκαν όλοι στο λόφο, όπου το νέο Μοναστήρι της Φανερωμένης. Από εκεί, όλοι μαζί – ακόμα και οι γυναίκες της περιοχής – άγρια τουφεκίζοντας τους Τούρκους, ώρμησαν με υψωμένα γιαταγάνια, δρέπανα και ξύλα με απόφαση να διώξουν τους Τούρκους, να σώσουν το χωριό ή να πεθάνουν.
Αλαφιασμένοι οι Τούρκοι, που είχαν πρόσφατη την καταστροφική «νίλα» του Δράμαλη, άφησαν τα πολεμοφόδια και τα κάθε λογής τρόφιμα – στάρια, κριθάρια, λάδια κλπ. – που είχαν συγκεντρώσει για να τα φορτώσουν σε υποζύγια και πατώντας ο ένας τον άλλονε, τράπηκαν σε φρενιασμένη φυγή, για να ξαναγυρίσουν άδοξα στην Κόρινθο.
Αυτόπτης Ιστορικός, ο και Οπλαρχηγός Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Φραντζής περιγράφοντας τη μάχη της Κλένιας καταλήγει:
«… Και ούτω συνενωθέντες οι Έλληνες άπαντες, τους μεν Οθωμανούς κατεδίωξαν τρέψαντες εις φυγήν, παραλιπόντας (εγκαταλείψαντας) τας τε οικίας της Κώμης και όσα είχον συνάξει παρά των Ελλήνων τρόφιμα και πολεμοφόδια και επανελθόντας μετ’ αισχύνης εις Κόρινθον, φονεύσαντες δε (οι Έλληνες) και πληγώσαντες 65 (Τούρκους) ως εμαρτύρησαν δύο ιπποκόμοι δραπετεύσαντες εκ των Οθωμανών. Εφονεύθη δε κατά την μάχην εκείνην εις Έλλην, πληγωθέντων και τεσσάρων. Μετά δε τον καταδιωγμόν των Οθωμανών και την κατάπαυσιν της περί ης ο λόγος μάχης, ο Γ. Π. Μαυρομιχάλης ησπάσατο τον Αρχιμανδρίτην και τους Βαλτετσιώτας ομολογών την σωτηρίαν του εκ της υπερασπίσεως αυτών…».
Η νικηφόρα έκβαση της μάχης της Κλένιας, που συνετέλεσε να αποκρουσθούν σε αιφνιδιαστική έφοδό τους 8.000 – κατά τον Φραντζή – Τούρκοι ντελήδες και πεζοί, να ματαιωθούν τα σχέδια του εχθρού και να σωθούν η Φρουρά και ο πληθυσμός της Κλένιας – που ήταν κατά την Επανάσταση πολύ σημαντική Κωμόπολη και σπουδαίο επαναστατικό κέντρο – αποδόθηκε τότε από Τούρκους και Έλληνες σε θαύμα της Προστάτριας της περιοχής Παναγίας της Φανερωμένης.
Στο Βυζαντινό εκκλησάκι της Βυζαντινής Μονής – από όρθρου βαθέος – οι κάτοικοι των γύρω περιοχών – Κλένιας, Κουταλά, Αγιονορίου, Αγίου Βασιλείου – ανέπεμψαν ευχαριστήριο Δέηση στην Υπεραγία Θεοτόκο και έγινε Δοξολογία με παρουσία όλων των οπλαρχηγών και των παληκαριών της φρουράς Κλένιας και Αγίου Βασιλείου. Κι ήταν συγκινητικό το θέαμα να βλέπεις τους μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές του Εικοσιένα, να γονατίζουν ευλαβικά, να ανασπάζονται με δάκρυα στα μάτια την θαυματουργό Εικόνα της Θεοτόκου, την μαυρισμένη από το διάβα του χρόνου, και όλοι μαζί να ψάλλουν το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια…».
Συνεχίζεται
Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση.
Comments