Πυρκαγιά Κεχρεών, η επόμενη μέρα: “Δεν καήκαμε, αλλά θα πνιγούμε”

Με την φράση “ευτυχώς δεν καήκαμε, αλλά φοβάμαι ότι θα πνιγούμε“, ένας κάτοικος της περιοχής των Λουτρών Ωραίας Ελένης, εθελοντής δασοπυροσβέστης, μάς περιέγραψε τον φόβο του για το τι θα συμβεί στις περιοχές του πρώην δήμου Σαρωνικού, από τις Κεχριές και τα Λουτρά, μέχρι τα Αθίκια και το Αλαμάνο.

“Πρέπει να ανεβείτε με το αυτοκίνητο, τους δρόμους της φωτιάς. Είναι ένα μακάβριο θέαμα που δεν το έχω ξαναδεί. Κι άλλες φορές καήκαμε, αλλά αυτό δεν έχει ξανασυμβεί. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, έχουν καεί τα πάντα. Αν ο ερχόμενος χειμώνας είναι βαρύς, με βροχές, δεν θα μείνει τίποτα όρθιο, δεν υπάρχει τίποτα να συγκρατήσει το νερό. Θα κατέβει κάτω και θα τα καταπιεί όλα. Και θα γίνουμε Μάνδρα…”.

Η τοποθέτηση αυτή δείχνει ποιο είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η τοπική κοινωνία της Κορίνθου την επόμενη μέρα. Ο κίνδυνος των πλημμυρών, καθώς δεν υπάρχει πια η χλωρίδα που διατηρεί τον κύριο όγκο της βροχής.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν κάτι το καινοφανές -αντίθετα είναι γνωστά σε όλους. Τα καμένα του καλοκαιριού, τροφοδοτούν τις πλημμύρες του χειμώνα. Και ο μόνος τρόπος να περιοριστούν οι καλοκαιρινές φωτιές και οι χειμωνιάτικες πλημμύρες, είναι η διαχείριση των δασών αφενός και των καμένων εκτάσεων αφετέρου. Δηλαδή ο τακτικός και έγκαιρος καθαρισμός τους.

Ο Γιώργος Πούρος στην σημερινή τοποθέτησή του αναφέρθηκε στο θέμα αυτό και είναι μάλλον θετικό πως δείχνει να έχει καταλάβει την σημασία των αντιπλημμυρικών έργων και να το αξιολογεί ως πρωτεύον. Μπορούν να γίνουν αντιπλημμυρικά έργα, όμως μέσα σε 5-6 μήνες, σε τέτοιο εύρος; Ούτε για αστείο! Εδώ τα αντιπλημμυρικά από τον Ζορμπά, πριν απο δύο χρόνια, ακόμα στις μελέτες είναι.

Αυτό που μπορεί, όμως, να γίνει γρήγορα είναι ο καθαρισμός των ρεμάτων εντός των οικισμών και των δασών. Το πρώτο είναι δουλειά του δήμου (αλλά και όσες περιπτώσεις είναι ευθύνη της περιφέρειας, με μια προγραμματική σύμβαση μαζί της, μπορεί να το αναλάβει ο δήμος). Το δεύτερο είναι δουλειά του δασαρχείου και εκεί είναι απαραίτητο να ασκηθούν πιέσεις προκειμένου αυτή η δουλειά να γίνει γρήγορα, γιατί συνήθως, είτε από έλλειψη πόρων είτε από την γνωστή ελληνική γραφειοκρατική αβελτηρία αυτοί οι καθαρισμοί δεν γίνονται ποτέ.

Ο Γιώργος Πούρος, μάλιστα, έκανε ειδική αναφορά στα ρέματα στα Αθίκια που ήταν εγκαταλελειμμένα και σε κάποιες περιπτώσεις καταπατημένα.