By 
Το Δεκέμβριο του 1997, η 23χρονη Τζούλια Χιλ, ή όπως την φώναζαν οι δικοί της, «Butterfly», σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο ύψους 60 μέτρων ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταστροφή του τοπικού δάσους. Τη στιγμή εκείνη ούτε η ίδια δεν είχε φανταστεί ότι τα πόδια της θα άγγιζαν ξανά το έδαφος 738 μέρες αργότερα.
Ένα χρόνο πριν, η 22χρονη Τζούλια είχε ένα τροχαίο ατύχημα που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή. Η εμπειρία αυτή άλλαξε ριζικά τον τρόπο σκέψης της. Συνειδητοποίησε πόσο κενή αισθανόταν με τη συμβατική καθημερινότητά της και άρχισε να ψάχνει τρόπους να συνεισφέρει έμπρακτα στην κοινωνία.
Το φθινόπωρο του 1997 βρήκε το νόημα που αναζητούσε στον ακτιβισμό.
Σε ένα ταξίδι της στην Καλιφόρνια γνώρισε μία ομάδα διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για την καταστροφική αποψίλωση ενός μεγάλου δάσους στην κομητεία Χούμπολτ. Το έργο είχε αναλάβει η Pacific Lumber Co., μία μεγάλη εταιρεία με σύγχρονα μηχανήματα στο δυναμικό της, τα οποία μέχρι το Δεκέμβριο, παρά τις αντιδράσεις, είχαν ήδη «καθαρίσει» μεγάλες εκτάσεις του δάσους.
Τα δέντρα που έκοβαν ήταν ως επί το πλείστον σεκόγιες, το σήμα κατατεθέν της Καλιφόρνια. Πρόκειται για υπεραιωνόβια κωνοφόρα δέντρα που κατέχουν το ρεκόρ των ψηλότερων στη γη. Μία από τις σεκόγιες στο δάσος ήταν η «Λούνα». Είχε εντοπιστεί τον Οκτώβριο του 1997 από ομάδα ερευνητών και κατόπιν μελέτης, διαπιστώθηκε ότι η ηλικία της ξεπερνούσε τα 1000 έτη.
Οι σεκόγιες είναι τα ψηλότερα δέντρα στον πλανήτη. pixnio
«Tree-sitting»
Η Τζούλια ξεκίνησε δειλά να συμμετάσχει στις δράσεις των ακτιβιστών. Μία από τις πιο συχνές ήταν το λεγόμενο «tree-sitting». Κάθε μέλος της ομάδας επέλεγε ένα δέντρο, σκαρφάλωνε στα κλαδιά του και καθόταν για μερικές ώρες έτσι ώστε να εμποδίσει τους εργάτες να τα κόψουν. Η δράση αυτή πράγματι δημιουργούσε πρόβλημα στην εταιρεία, καθώς οι υλοτόμοι δεν μπορούσαν να διακινδυνεύσουν τον τραυματισμό κάποιου ατόμου. Πόσο μάλλον όταν πρόσφατα, κατά τη διάρκεια μίας τέτοιας διένεξης μεταξύ μιας ακτιβίστριας πάνω σε δέντρο και των ιθυνόντων, η νεαρή γυναίκα είχε πέσει βρίσκοντας τραγικό θάνατο.
Τον Δεκέμβριο του 1997, οι εργάτες πλησίαζαν τη Λούνα. Σύντομα θα ήταν η σειρά της να κοπεί. Τότε η Τζούλια, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε κάνει ποτέ «tree-sitting» προσφέρθηκε να ανέβει στα κλαδιά της. Έτσι, στις 10 Δεκεμβρίου η 23χρονη κοπέλα ξεκίνησε να σκαρφαλώνει στο πελώριο δέντρο ύψους 60 μέτρων. Ήξερε ότι το σύνηθες θα ήταν να κάτσει για μισή με μία μέρα, αν είχε τις αντοχές. Όμως όταν πέρασε το πρώτο 24ωρο, ένιωσε ότι δεν ήθελε να κατέβει. Γνώριζε ότι με το που πατούσε το πόδι της στη γη, οι εργάτες θα έβαζαν μπροστά τα μηχανήματα.
Οι ώρες έγιναν μέρες και οι μέρες εβδομάδες. Οι ιθύνοντες της εταιρείας είχαν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους, ενώ από την άλλη οι ακτιβιστές θαύμαζαν το σθένος της Τζούλια. Η κοπέλα όμως έβλεπε ότι έξω από τη μικρή κοινότητα της κομητείας κανείς δεν είχε μάθει τι συνέβαινε. Προκειμένου να τραβήξει την προσοχή των ΜΜΕ, δήλωσε ότι σκόπευε να σπάσει το ρεκόρ της μακρύτερης παραμονής πάνω σε δέντρο, που μέχρι τότε ήταν 43 μέρες.
Πράγματι, η νεαρή ακτιβίστρια δε δυσκολεύτηκε να το σπάσει, πετυχαίνοντας παράλληλα τον σκοπό της. Τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες άρχισαν να ασχολούνται μαζί της και να καλύπτουν τα γεγονότα της αποψίλωσης του δάσους.
Το «καταφύγιο» της Τζούλια Χιλ πάνω στη Λούνα. YouTube
Η ζωή πάνω στη Λούνα
Όπως αποκάλυψε αργότερα, ο πρώτος χρόνος πάνω στο δέντρο ήταν πολύ δύσκολος, σωματικά αλλά κυρίως ψυχολογικά. Η 23χρονη κοπέλα έπρεπε να αδειάσει το μυαλό της από οτιδήποτε θεωρούσε ως δεδομένο μέχρι τότε, για να μην τρελαθεί από την απομόνωση και τον αυτοπεριορισμό της σε λίγα εκατοστά, χωρίς καμία άνεση του πολιτισμού. Περνούσε το χρόνο της μελετώντας, επικοινωνώντας με τους ακτιβιστές, δίνοντας συνεντεύξεις και φυσικά, ρεμβάζοντας.
Πάνω στο δέντρο είχε φτιάξει ένα μικρό καταφύγιο μέσα στο οποίο ίσα που χωρούσε ένα sleeping bag και μερικές προμήθειες, τις οποίες ανά διαστήματα ανανέωνε.
Από την άλλη, όπως ήταν αναμενόμενο, η εταιρεία δεν έμεινε άπραγη. Οι υλοτόμοι την απειλούσαν, την έβριζαν, επιστράτευαν ελικόπτερα που πετούσαν γύρω της δημιουργώντας δυνατά ρεύματα, έκοβαν γειτονικά δέντρα για να της κάνουν πόλεμο νεύρων και απειλούσαν πως θα αρχίσουν να κόβουν και τη Λούνα. Ωστόσο, όσο δύσκολα κι αν περνούσε, δεν ενέδωσε στις απειλές τους.
Η κοπέλα κατάφερε να παραμείνει πάνω στο δέντρο για δύο χρόνια και 8 μέρες. Το Δεκέμβριο του 1999 η εταιρεία, μην μπορώντας πια να αντιμετωπίσει την χρονική πίεση, την κατακραυγή των ΜΜΕ και της τοπικής κοινωνίας, υποχώρησε. Υπέγραψε συμφωνία που προέβλεπε ότι τόσο η Λούνα όσο και όλα τα δέντρα που βρίσκονταν σε περιμετρική απόσταση 60 μέτρων, δεν θα κόβονταν. Εν τω μεταξύ, η Τζούλια και οι υπόλοιποι ακτιβιστές είχαν καταφέρει να μαζέψουν το ποσό των 50.000 δολαρίων και να εξαγοράσουν ένα μεγάλο κομμάτι της έκτασης του δάσους. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του κινήματος των «tree-sitters» που μία κατάληψη είχε τέτοιο αποτέλεσμα….
Comments