Η ώρα της κρίσης για την Χρυσή Αυγή – Η ώρα της αλήθειας και για το πολιτικό σύστημα

Σε λίγη ώρα, στις 11:00 το πρωί, η πρόεδρος του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Μαρία Λεπενιώτη θα ανακοινώσει την ετυμηγορία του Δικαστηρίου για τους κατηγορούμενους στην εμβληματική δίκη της Χρυσής Αυγής. Ίσως την πιο εμβληματική δίκη στη σύγχρονη, μεταπολιτευτική ιστορία μετά τη δίκη των υπαιτίων του πραξικοπήματος το 1975. Μια δίκη που αφορά, πέρα από το αμιγώς ποινικό σκέλος των υποθέσεων επί τάπητος, το πολιτικό σύστημα στον πυρήνα του, καθώς για επτά χρόνια, από το 2012 ως και το 2019, η Χρυσή Αυγή υπήρξε κοινοβουλευτικό κόμμα.

Αν η απόφαση είναι αθωωτική, τότε η δίκη ολοκληρώνεται. Αν είναι καταδικαστική, τότε ξεκινά ένας νέος κύκλος που θα αφορά δύο διαφορετικές περιπτώσεις:
i. Τις αγορεύσεις υπεράσπισης και εισαγγελέα για τα ελαφρυντικά και την απόφαση του δικαστηρίου επ αυτών.
ii. Τις αγορεύσεις υπεράσπισης και εισαγγελέα για τις ποινές και την τελική απόφαση του δικαστηρίου για τις ποινές για καθέναν από τους 69 κατηγορουμένους. Μιλάμε δηλαδή για σημαντικό χρονικό διάστημα ακόμα.

Ο πρόεδρος και τα στελέχη (πρώην βουλευτές) της Χ.Α κατηγορούνται μόνο για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Αυτή θα είναι και η πιο κρίσιμη απόφαση, γιατί αν σε αυτή την κατηγορία ακουστεί η λέξη «ένοχος», τότε θα ξέρουμε ότι η οργάνωση «Χρυσή Αυγή» έχει μόλις τελειώσει.

Ο βίος και η πολιτεία της Χρυσής Αυγής είναι γνωστός. Από τις επιθέσεις των μελών της, ορισμένες εκ των οποίων δολοφονικές, όπως εναντίον του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάντ Λουκμάν, έως άλλες παρ’ ολίγον δολοφονικές, όπως εναντίον των Αιγυπτίων ψαράδων στο Πέραμα και των μελών του ΠΑΜΕ, έως τις κοινοβουλευτικές ασχημονίες, όπως τη χειροδικία του Ηλία Κασιδιάρη εναντίον του Νίκου Δένδια, την παρ’ ολίγον χειροδικία του Νίκου Μίχου εναντίον του Πέτρου Τατσόπουλου που σταμάτησε ο Πύρρος Δήμας, το κάλεσμα του Κωνσταντίνου Μπαρμπαρούση στην ηγεσία του Στρατού για πραξικόπημα το 2018, ήταν σαφές ότι η Χρυσή Αυγή λειτουργούσε ως «τάγμα εφόδου», τόσο επιχειρησιακά όσο και πολιτικά. Κι όμως, ως προϊόν της οργής και της αγανάκτησης και πατώντας πάνω στα πιο βασικά ένστικτα αρκετών πολιτών, η Χρυσή Αυγή κατάφερε να εκλεγεί τέσσερις φορές στο Κοινοβούλιο (διπλές εκλογές 2012, Ιανουάριος και Σεπτέμβριος 2015), αλλά και δύο φορές στο Ευρωκοινοβούλιο (2014 και 2019).

Οι εκλογές, όμως, του 2019 σήμαναν την πολιτική αρχή του τέλους για τη Χρυσή Αυγή που δεν κατάφερε να πετύχει την εκλογή της στη Βουλή. Έκτοτε, άρχισαν οι αποχωρήσεις και τα αλληλοκαρφώματα. Μια σειρά στελεχών της απομακρύνθηκε από τον αρχηγό Νίκο Μιχαλολιάκο, σε μια προσπάθεια απόσεισης των κατηγοριών περί ροπής στον νεοναζισμό και ατόφιας έκφρασης του «εθνικιστικού κινήματος», χωρίς τον πατερναλισμό του ιδρυτή της Χρυσής Αυγής.

Σε λίγες ώρες και μετά από 5,5 χρόνια ακροαματικής διαδικασίας, εν μέσω δυσκολιών, ταλαιπωρίων και με βάση μια ογκωδέστατη δικογραφία, εκατοντάδες μαρτυρίες και πλειάδα στοιχείων, η πολύπειρη αρεοπαγίτης Μαρία Λεπενιώτη θα ανακοινώσει την απόφαση αυτής, του Ανδρέα Ντόκου και της Γεσθημανής Τσουλφόγλου. Υπενθυμίζεται ότι προ μηνών, η εισαγγελέας Αδαμαντία Οικονόμου είχε προτείνει τη μη ενοχή των κατηγορουμένων για το αδίκημα της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, έστω και αν η εισήγηση δεν ήταν δεσμευτική. Με χιλιάδες έξω από το δικαστήριο, αντιπροσωπείες σχεδόν όλων των πολιτικών κομμάτων μέσα στην αίθουσα και τα φώτα ελληνικών και ξένων ΜΜΕ στραμμένα στην έδρα του Τριμελούς Εφετείου, η ώρα της κρίσεως έχει φτάσει. Θα είναι μια απόφαση βασισμένη στα στοιχεία της δικογραφίας, αλλά βαθιά πολιτική, με την αριστοτελική έννοια του όρου. Και, σαφώς, με πολιτικές προεκτάσεις. Αν η απόφαση του Δικαστηρίου τεκμηριώσει την σύσταση της εγκληματικής οργάνωσης με δομή και ιεραρχία, θα έχει κερδηθεί η μεγαλύτερη μάχη όλων μέχρι στιγμής. Η ακόμα μεγαλύτερη, ιδίως για το πολιτικό σύστημα, θα είναι να μην βρεθούμε ξανά στο εγγύς μέλλον αντιμέτωποι με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.