Πέθανε ο επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης της Χαλυβουργικής, Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος

Πέθανε σε ηλικία 77 ετών ο επιχειρηματίας, εφοπλιστής και ιδιοκτήτης της Χαλυβουργικής, Κωνσταντίνος Π. Αγγελόπουλος, έπειτα από νοσηλεία του στο Ιατρικό Κέντρο από τον περασμένο Φεβρουάριο.

Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1945. Ήταν μέλος της γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας που συνδέθηκε με την “Χαλυβουργική”, η οποία με τη σειρά της συνδέθηκε με την πορεία της ελληνικής οικονομίας, την ανασυγκρότηση της χώρας και την κατασκευή μεγάλων έργων υποδομής από την δεκαετία του ’50.

Απέκτησε δυο γιους, τον Παναγιώτη και τον Γεώργιο Αγγελόπουλο που είναι οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ Ολυμπιακός. Σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ και συνέχισε τις σπουδές του στην Ελβετία, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα για να ασχοληθεί με τον επιχειρηματικό στίβο. Εκτός από τη χαλυβουργία, δραστηριοποιήθηκε και στο χώρο της εμπορικής ναυτιλίας. Έπασχε από νεαρή ηλικία από μια σπάνιας μορφής αρθρίτιδα που εμπόδιζε την κινητικότητά του. Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν σε ιδιωτικό θεραπευτήριο.

Η ιστορία της Χαλυβουργικής 

Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος ήταν εκείνος που ανέλαβε να διαχειριστεί τη Χαλυβουργική, την ιστορική βιομηχανία από την οποία ξεκίνησε η επιχειρηματική δραστηριότητα μιας από τις μεγαλύτερες επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας. Η πάλαι ποτέ κραταιά βιομηχανία τα τελευταία χρόνια έχει κλείσει υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, της κρίσης στον τομέα των κατασκευών, των συσσωρευμένων χρεών αλλά και του υψηλού ενεργειακού κόστους. 

Και βέβαια στα 93 χρόνια της ιστορίας της Χαλυβουργικής, αποτυπώνονται ανάγλυφα η άνοδος, οι αναταράξεις και οι μετασχηματισμοί της ελληνικής επιχειρηματικής και βιομηχανικής ιστορίας. Από το σαν παραμύθι ξεκίνημα του Θόδωρου Αγγελή Αγγελόπουλου που κατέβηκε από τη Βλαχορράπτη Αρκαδίας στις αρχές του περασμένου αιώνα για να ξεκινήσει μια μικρή βιοτεχνία συρμάτων και καρφιών, την εμβληματική συνέχεια με την υψικάμινο που ορθώθηκε στην Ελευσίνα που συμβόλισε τη μετάβαση της χώρας και της οικονομίας στον ανεπτυγμένο κόσμο, χτίζοντας τη μεταπολεμική Ελλάδα, μέχρι την παρακμή και τον ορατό κίνδυνο να σβήσει οριστικά ένα από τα πιο φορτισμένα ιστορικά φουγάρα της ελληνικής βιομηχανίας. Εάν προσθέσει κανείς και τον πολιτικό συμβολισμό, καθώς στους κλίβανους της Ελευσίνας κάηκαν τον Αύγουστο του 1989 περίπου 9 εκατομμύρια φάκελοι πολιτικών φρονημάτων, τότε το στόρι της Χαλυβουργικής αποκτά και μια ιδιαίτερη σημειολογική διάσταση. Σήμερα καθώς η ιστορική εταιρεία αδυνατεί να συνέλθει από τις συνέπειες της κρίσης, βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ στο σημείο μηδέν και σε ένα εντυπωσιακό τέλος εποχής για την ελληνική βιομηχανία. 

Βιομηχανία Σύμβολο

Η  Χαλυβουργική που σήμερα παραμένει κλειστή, έχοντας αναστείλει εδώ και χρόνια τη δραστηριότητά της, αποτέλεσε για δεκαετίες σύμβολο της μεταπολεμικής οικονομικής ανάπτυξης και εμβληματικό εκπρόσωπο της αυτοδημιούργητης ελληνικής βιομηχανίας.

Η ιστορία  της ξεκίνησε ακριβώς έναν αιώνα πριν, το 1918 όταν ο Θόδωρος Αγγελή Αγγελόπουλος κατεβαίνει από ένα άγονο ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τη Βλαχορράπτη, στην πρωτεύουσα και πιάνει δουλειά στην οικογενειακή επιχείρηση σιδηρικών της οικογένειας της συζύγου του. Λίγο αργότερα τον ακολουθούν τα αδέλφια του, μαζί με τα οποία δημιουργούν το 1925 (την ίδια χρονιά που ιδρύεται ο Ολυμπιακός από τους αδελφούς Ανδριανόπουλους) μια μικρή βιοτεχνία συρματοπλεγμάτων. Μετά από επτά χρόνια, η βιοτεχνία μετακομίζει στην οδό Πειραιώς, μετατρέπεται σε βιομηχανία και αποτελεί την επιχειρηματική μήτρα που γέννησε αργότερα μετά τον πόλεμο τη Χαλυβουργική. 

Στο ύψος του Ταύρου, όπου βρίσκονταν οι εγκαταστάσεις της “Ελληνικά Συρματουργεία Θ. Α. Αγγελόπουλος & Υιοί” παράγονται σύρματα, καρφιά, τσαρουχόπροκες ενώ λίγα χρόνια προτού ξεσπάσει ο πόλεμος, μπαίνει για πρώτη φορά η ιδέα για την παραγωγή σιδήρου. Πράγματι το 1938, εγκαθίσταται ηλεκτρικός κλίβανος, ωστόσο η κατοχή και η επίταξη του εργοστασίου από τους Γερμανούς, φρενάρει προσωρινά, όπως αποδείχθηκε, τα σχέδια της οικογένειας. 

Αμέσως μετά τον πόλεμο, το 1948 έρχεται η εποχή της μεγάλης δόξας με την ίδρυση της Χαλυβουργικής. Η εταιρεία των Αγγελόπουλων δίνει μάχη με άλλες μεγάλες βιομηχανίες της εποχής για την απόκτηση άδειας κατασκευής μεγάλου εργοστασίου χάλυβα στην Ελευσίνα. Παρά τον ισχυρό ανταγωνισμό (“Ηρακλής” της οικογένειας Τσάτσου) πράγματι η άδεια καταλήγει στη Χαλυβουργική, που εγκαθίσταται σε ένα προνομιακό οικόπεδο με άμεση πρόσβαση στη θάλασσα. Τα εγκαίνια της εντυπωσιακής υψικαμίνου που έφτιαξε τους χάλυβες της ελληνικής ανοικοδόμησης, έγιναν τον Ιούλιο του 1963 από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την επιλογή της Χαλυβουργικής και τον Βασιλιά Παύλο. 

Το 1972 γίνεται το επόμενο βήμα με την κατασκευή της δεύτερης υψικαμίνου, που αυξάνει την παραγωγική δυναμικότητα του εργοστασίου, καθώς πλέον η Χαλυβουργική δεν φτιάχνει σίδερα μόνο για την Ελλάδα αλλά πραγματοποιεί ευρύτατες εξαγωγές. Αρχικά η πετρελαϊκή κρίση του 1973-74  και στη συνέχεια η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ προκαλούν τους πρώτους κλυδωνισμούς στο στέρεο οικοδόμημα της κραταιάς βιομηχανίας. Ακόμη και τότε ωστόσο το εργατικό δυναμικό φτάνει στους 2500 εργαζόμενους και οι Αγγελόπουλοι θεωρούνται εκ των μεγαλυτέρων ανεξάρτητων χαλυβουργών στον κόσμο.

Εκείνη την περίοδο χρονολογούνται άλλωστε τα ανοίγματα της οικογένειας στο εξωτερικό, με την απόκτηση χαλυβουργείων σε Ελβετία, Ουαλία και Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και στη ναυτιλία. 

Σημείο καμπής

Σημείο καμπής για την πορεία της Χαλυβουργικής πάντως, θεωρείται η δολοφονία του Δημήτρη Αγγελόπουλου, το 1986 από τη 17 Νοέμβρη. Οι επενδύσεις στην Ελλάδα σταματούν, η παραγωγή φθίνει και η έμφαση δίνεται στις χαλυβουργίες του εξωτερικού και στη ναυτιλία. 

Στα επόμενα χρόνια και κυρίως τη δεκαετία του ’90 μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, η Χαλυβουργική από διεθνής δύναμη στην αγορά του χάλυβα μειώνει την παραγωγή της και αρχίζει να φθίνει. Λίγο πριν τον θάνατό του το 2001 ο πατριάρχης της οικογένειας Παναγιώτης Αγγελόπουλος, φέρεται να ζητεί ως τελευταία επιθυμία από τον γιο του Κωνσταντίνο να φτιάξει ξανά τη Χαλυβουργική. Πράγματι δύο χρόνια αργότερα το 2003 υλοποιόυνταν οι επενδύσεις του σχεδίου σωτηρίας της βιομηχανίας με τον κωδικό 1412, δηλαδή την ημερομηνία γέννησης του Παναγιώτη Αγγελόπουλου. Δόθηκαν συνολικά 250 εκατ. ευρώ και εγκαταστάθηκαν σύγχρονα έλαστρα της Danieli. Σε όσους απορούσαν γιατί δόθηκαν τόσα χρήματα ενώ τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων είχαν πρακτικά ολοκληρωθεί, η απάντηση ήταν ότι η Χαλυβουργική έχει επιχειρηματικό πλάνο να καταστεί εκ νέου διεθνής δύναμη που θα επωφεληθεί από την εκρηκτική ανάπτυξη της Κίνας.

Κρίση

Στην πραγματικότητα τα μεγαλεπίβολα σχέδια ουδέποτε βρήκαν εφαρμογή και η βιομηχανία που ήταν αδύνατον να ανταγωνιστεί τα χαμηλά κόστη των Ινδών, των Τούρκων και των Κινέζων αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να στραφεί στην εγχώρια αγορά. Ωστόσο η κατακόρυφη πτώση της εγχώριας ζήτησης που από 2,5 εκατ. τόνους το 2007 προσγειώθηκε στη διάρκεια της κρίσης και έφτασε στις 350 χιλιάδες τόνους το 2017, σε συνδυασμό με το υψηλό κόστος ενέργειας και τη φορολογία έδωσαν καίριο χτύπημα όχι μόνο στη Χαλυβουργική αλλά συνολικά στον εγχώριο υπερδανεισμένο κλάδο της Χαλυβουργίας. 

Ενδεικτικό των προβλημάτων συνολικά του εγχώριου κλάδου ήταν ότι αρχικά οι ελληνικές βιομηχανίες βρήκαν τη λύση των εξαγωγών στην Αλγερία. Όταν όμως η κρίση χτύπησε την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία και οι χαλυβουργοί του ευρωπαϊκού νότου στράφηκαν στην αγορά της βορειοαφρικανικής χώρας, οι ελληνικές εξαγωγές εξαϋλώθηκαν. 

H κόντρα με τα παιδιά του 

Η ιστορία της άλλοτε κραταιάς βιομηχανίας στιγματίστηκε, εκτός των οικονομικών προβλημάτων, από την ενδοοικογενειακή κόντρα του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου με τα παιδιά του Γιώργο και Παναγιώτη.

Οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ Ολυμπιακός είχαν καταθέσει το 2018 αίτηση με την οποία ζητούσαν να τεθεί ο πατέρας τους σε δικαστική συμπαράσταση για λόγους άνοιας. Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος είχε απαντήσει δήλωση-παρέμβασή του στην οποία τόνιζε μεταξύ άλλων πως “η αίτηση αυτή είναι απολύτως ψευδής, τα δε κίνητρα γνωρίζω πολύ καλά”.

Η κόντρα συνεχίστηκε και ο ίδιος με δήλωσή του λίγους μήνες αργότερα, είχε εκδώσει ανακοίνωση στην οποία υποστήριζε ότι δεχόταν πόλεμο από τα παιδιά του. Συγκεκριμένα, στην ανακοίνωσή του ανέφερε τα εξής:

“Είμαι ο αποκλειστικός χρηματοδότης της εταιρείας, έχοντας εισφέρει από την ατομική μου περιουσία ποσό περί τα εκατόν ογδόντα εκατομμύρια (180.000.000) ευρώ, για την επιβίωσή της, μέσα στο εξαιρετικά δυσμενές οικονομικό περιβάλλον που έχει σαν αποτέλεσμα την διακοπή της παραγωγής της. Ουδεμία διαμάχη υφίσταται αναφορικά με τη διαχείριση της εταιρείας, όπως δυστυχώς παραπλανητικά μεταφέρθηκε στον αρμόδιο Υπουργό. Η διοίκηση και διαχείριση της εταιρείας παραμένει αμετάβλητη επί μακρά σειρά ετών και δεν υφίσταται δικαστική αμφισβήτησή της. Τα τελευταία δύο έτη αντιμετωπίζω πολυεπίπεδη επίθεση από τα παιδιά μου άνευ προηγουμένου, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η υποβολή αιτήσεως για την θέση μου σε δικαστική συμπαράσταση, λόγω δήθεν άνοιας!

Στο πλαίσιο αυτό, είναι προφανές ότι γίνεται προσπάθεια να παραπλανηθεί το επιληφθέν Δικαστήριο, με το να υποστηρίζεται ότι δήθεν υφίσταται διαμάχη για την διαχείριση της εταιρείας και ότι δήθεν η θέση μου σε δικαστική συμπαράσταση είναι η “λύση” για το μέλλον της εταιρείας. Ουδέν ψευδέστερον! Ουδεμία “διαμάχη” για την διαχείριση της Χαλυβουργικής υπάρχει και ουδείς αμφισβητεί την ιδιότητά μου ως του βασικού μετόχου! Ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ χρηματοδότης της Χαλυβουργικής. Αντιμετωπίζω το παρόν και το μέλλον της εταιρείας με την απαιτούμενη σοβαρότητα και με γνώμονα το καλό των εργαζομένων της εταιρείας”.