By 
Το ξενοδοχείο – φάντασμα εδώ και κάμποσες δεκαετίες βρίσκεται στο Κοκκώνι Κορινθίας στην παραλία της Νεράτζας. Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο – παλιό πενταόροφο Γ’ τάξης , δυναμικότητας 136 δωματίων — 260 κλινών, συνολικού εμβαδού 4.822,92 τ.μ. – εγκαταλελειμένο απο το 1991 είχε υποστεί σοβαρότατες ζημιές απο τον καταστροφικό σεισμό του 1981 που έπληξε την Κορινθία. Από τότε είχε αγοραστή από 3 διαφορετικούς ιδιοκτήτες οι οποίοι όλοι τους απεβίωσαν. Στο ισόγειο του Ξενοδοχείου υπήρχε η υποδοχή, η κουζίνα και η κεντρική τραπεζαρία.
Οι λόγοι για τους οποίους έχει εγκαταλειφθεί είναι οικονομική. Ο αρχικός Ιδιοκτήτης φαίνεται ότι έκρυψε τα χρέη από κάποιους επενδυτές. Επακολούθησε Πλιάτσικο απο κάποιον κατασχέτη ο οποίος πήρε τα πάντα (πρίζες, καλώδια, ανελκυστήρα, έπιπλα…) Το καλοκαίρι του 2021 η υπηρεσία δόμησης του δήμου Κορινθίων, χορήγησε άδεια στην εταιρεία Κοκκώνι Κόρινθος Ανώνυμη Ξενοδοχειακή, Τουριστική και Εμπορική για κατεδάφιση του ξενοδοχειακού συγκροτήματος ANGELA.
Τέλος Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και σήμερα ενώ το ξενοδοχείο είναι κυριολεκτικά ρημαγμένο, 30 χρόνια εγκαταλλειμένο και εν ευθέτω χρόνο κατεδαφιστέο η φήμη του δεσπόζει σε ιστοσελίδα (traveling.gr) και μάλιστα με τηλέφωνο επικοινωνίας.
Διαβάστε και το ρεπορτάζ του… τρόμου από έναν επισκέπτη του “κουφαριού” του ξενοδοχείου
Φέτος το καλοκαίρι πήγα διακοπές στο Κοκκώνι Κορινθίας. Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο το πρώτο πράγμα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν το εγκαταλελειμένο κτήριο θηρίο απέναντι, στη μέση του (σχεδόν) πουθενά.
Ήταν ένα τετραόροφο κτήριο, που εξωτερικά φαινόταν να είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, με εξαίρεση τα τζάμια, που ήταν όλα σπασμένα. Ρώτησα μία καθαρίστρια του ξενοδοχείου μας και μου είπε ότι έπαθε ζημιές από τον μεγάλο σεισμό του 1981 και ότι από τότε το είχαν αγοράσει τρεις διαφορετικοί ιδιοκτήτες, οι οποίοι όλοι πέθαναν.
φώτο 2
Την επόμενη μέρα αποφάσισα να το επισκεφτώ μη την φωτογραφική μου μηχανή και να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Πήδηξα τη μάντρα από μπροστά και η φώτο 2 είναι η πρώτη φωτογραφία που τράβηξα.
Ακριβώς έξω από την είσοδο του ξενοδοχείου ήταν αφημένη μία ξύλινη καρέκλα, την οποία προφανώς κάποιος τοποθέτησε για να τρομάξει τους τυχόν επισκέπτες (φώτο 2). Αρκετά σπούκι, δε μπορώ να πω.
Η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα όταν μπήκα στο εσωτερικό, ήταν μία μεγάλη άδεια αίθουσα, που όπως έμαθα αργότερα ήταν η τραπεζαρία του ξενοδοχείου(φώτο 3). Το μόνο πράγμα που υπήρχε εκεί ήταν διάφορα μπάζα, και μερικά πουλιά που είχαν κάνει φωλιές στο ταβάνι και τα οποία ξαφνιάζονταν, πετούσαν και με τρόμαζαν καθώς διέσχιζα την αίθουσα.
Πέρασα λοιπόν την τραπεζαρία, και αμέσως μετά βρισκόταν η αίθουσα υποδοχής. Εκεί ήταν λίγο πιο σκοτεινά και είχε πιο πολύ σαβούρα και πρόκες κάτω και γι’αυτό έπρεπε να είμαι προσεκτικός. Κάπου εκεί, είχε μία σκάλα που οδηγούσε μάλλον σε κάποιο υπόγειο αλλά ήταν κλεισμένη με μπάζα. Ακόμα, βρήκα άλλη μία μεγάλη αίθουσα που από τα πλακάκια στους τοίχους συμπέρανα ότι πρέπει να ήταν η κουζίνα του “Άντζελα”.
Ανέβηκα λοιπόν στον πρώτο όροφο. Μεγάλοι διάδρομοι με δωμάτια αριστερά δεξιά(φώτο 4). Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι τοίχοι ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά έλειπαν όλες οι πρίζες και υπήρχαν τρύπες σε διάφορα σημεία των τοίχων. Διέσχισα τον διάδρομο και κοίταζα τα δωμάτια. Όλα ήταν άδεια και είχαν διάφορα μπάζα μέσα, και εντύπωση μου έκανε ότι σε πολλά δωμάτια είχε σπασμένους νυπτήρες και λεκάνες μέσα στο δωμάτιο(και όχι στο μπάνιο!). Ποιός και γιατί να το έκανε αυτό?
Έφτασα στο τέλος του διαδρόμου, και τώρα βρισκόμουν ακριβώς πάνω από την κεντρικη είσοδο. Ένα παράθυρο με σιδερένιες στήλες(αυτές που φαίνονται στην φώτο 2) και θέα στη θάλασσα(φώτο 5). Μία φυλακή πολυτελείας!
Ανέβηκα στον 2ο και στον 3ο όροφο και άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα την κατασκευή. Η κάτοψη του κτιρίου ήταν σαν ένα πέταλο, στο εσωτερικό του οποίου βρισκόταν κάποτε κήπος, και τώρα πια άγρια βλάστηση. Υπήρχαν εσωτερικοί διάδρομοι στους ορόφους οι οποίοι είχα θέα στον κήπο. Η κατασκευή ήταν πολύ διαφορετική από ό,τι κάποιος θα περίμενε βλέποντας μόνο το εξωτερικό μέρος.
φώτο 6
Και κάπου τότε… ανακάλυψα και το πίσω μέρος (φώτο 6). Αυτό και αν δεν το περίμενα. Μία έκταση τρία-τέσσερα στρέμματα με μία πισινάρα στη μέση μισογεμισμένη με… μπάζα!? Μή με ρωτάτε ποιός και γιατί.. Μέσα στα συντρίμμια της πισίνας, όπως είδα αργότερα, ήταν πεταμένες πολλές άδειες σιλικόνες (αν αυτό βοηθάει κάποιον να οδηγηθεί σε συμπεράσματα).
Και τότε καθώς προχωρούσα στους διαδρόμους του τρίτου ορόφου, είδα και άλλους ανθρώπους. Δύο ήταν. Μία γυναίκα και ένας άνδρας. Περπατούσαν κοντά στην πισίνα. Κόλλησα για λίγο και τελικά αποφάσισα να τους φωνάξω για να ξέρουν ότι είμαι εκεί και για να μην τρομάξουμε ο ένας τον άλλον. Τους είπα ότι θα τους βρω κάτω σε λίγο.
Ταράτσα
Συνέχισα προς την ταράτσα. Όχι πολλά. Θέα θάλασσα και μία συκιά είχε ξεφυτρώσει μέσα από τα τσιμέντα.
Κατέβηκα να βρω τους άλλους. Ήταν δύο φίλοι, η Δώρα(?) και ο Κος Σπύρος. Ο Κος Σπύρος μου είπε ότι κάποτε δούλευε στο “Άντζελα” και ότι είχε να το επισκεφτεί χρόνια. Φαινόταν ότι τον αγαπούσε το χώρο, μου είπε ότι στον εσωτερικό κηπάκο είχε τραπεζάκια για φαγητό και ποτό, όπως και ότι στην κεντρική είσοδο είχε εστιατόριο. Μου είπε ότι έρχονταν πολλοί ξένοι για μία ή δύο εβδομάδες συνήθως και σπανιότερα για τρείς. Η απορία όμως παρέμενε. Γιατί έχει εγκαταληφθεί ένα τόσο ωραίο ξενοδοχείο δίπλα στη θάλασσα?
Η απάντηση ήταν σχετικά απλή. Οικονομικοί λόγοι και πιο συγκεκριμένα κατάσχεση, ή τελος πάντων κάτι τέτοιο. Φαίνεται ότι ο αρχικός ιδιοκτήτης έκρυψε τα χρέη του από κάποιους επενδυτές, οι οποίοι επενδύοντας στο ξενοδοχείο, έκαναν απλά ένα μεγάλο σφάλμα και έχασαν τα λεφτά τους. Το όνομα του το ξέρω αλλά δεν νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία.
Όπως καταλάβατε η καθαρίστρια ήξερε ένα μύθο και άθελα της(?), παραπλανούσε τους ανυποψίαστους τουρίστες όπως εμένα. Το ξενοδοχείο υπέστη ζημιές με το σεισμό του 1981 αλλά λειτουργούσε μέχρι το 1991 οπότε και έκλεισε οριστικά. Μετά όμως τί έγινε?
φώτο 7
Αυτό που επακολούθησε είναι κωμικοτραγικό, και περιγράφεται εύκολα με μία λέξη. Πλιάτσικο. Χοντρό πλιάτσικο. Λοιπόν, απ’ ό,τι μου είπε ο Κος Σπύρος, ο κατασχέτης έβαλε κάποιους να φυλάνε το ξενοδοχείο, το οποίο αν και ανενεργό, φαντάζομαι θα είχε ακόμα τον βασικό εξοπλισμό. Είχε. Οι “φύλακες” τα σήκωσαν όλα. Πρέπει να ήταν δουλειά μηνών αν όχι χρόνων. 134 δωμάτια. Όλα σπασμένα και άδεια. Οι πρίζες έλειπαν γιατί τις πήραν και αυτές! Τράβηξαν τα καλώδια και έκαναν τρύπες στους τοίχους για να τα πάρουν μέχρι και αυτά… για το χαλκό μάλλον!! Βρύσες, μπανιέρες, κλιματιστικά, νιπτήρες, πίνακες ρεύματος… τίποτα. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ δεν άφησαν. Ενδεικτική η φώτο 7 στην οποία φαίνεται καθαρά ότι το ασανσέρ λείπει, όχι μόνο το κουτί και η πόρτα από όλους τους ορόφους αλλά και τα κουμπιά και μαντέψτε.. ακόμα και το συρματόσχοινο είχε αφαιρεθεί.
Απομεινάρια
Το μόνο πράγμα που βρήκα σε αυτό το ξενοδοχείο ήταν δύο καρέκλες και ένας καναπές. Σπασμένα φυσικά. Πάντως για να μην πηγαίνει χαμένος ο χώρος, θα τον πρότεινα ανεπιφύλακτα για γυρίσματα ταινιών τρόμου.
Comments