By 
Με τον δικό του γλαφυρό, όσο και ευθύ τρόπο ο συγγραφέας και στέλεχος διαφημιστικών εταιρειών Γιάννης Σώκος περιγράφει τις σύγχρονες δυσκολίες των αγροτών στο κυνηγι του επιούσιου. Η ιστορία που ξετυλίγει δίνει ακριβώς τα “πως” και τα “γιατί” των αγροτικών κινητοποιήσεων, χωρίς να μιλά γι αυτές…
Προς καταναλωτές και αγρότες. ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙΑ;
Αυτό αριστερά, το μεγαλύτερο με τα φύλλα, είναι από τα δικά μου περιβόλια στο Διμηνιό της Κορινθίας. Το άλλο, το μικρότερο με τα στίγματα, είναι από super market της Αθήνας. Και τα δύο είναι ποικιλία “Νόβα”, αλλά πέρα από το όνομα δεν μοιάζουν σε τίποτα άλλο.
Ιδού οι διαφορές και θα καταλάβετε αν έχουν δίκιο οι αγρότες ή όχι.
Α. ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ το πούλησα χθες 0,35 λεπτά το κιλό. Για να εισπράξω αυτή την εξαιρετική τιμή ( να είσαι και ευχαριστημένος, μου είπε ο έμπορος ), προσέξτε τι έχω κάνει:
1. Πριν από μερικά χρόνια αγόρασα κάποια στρέμματα γης (ευτυχώς όχι σε τιμή οικοπέδου).
2. Πλήρωσα μπουλντόζα για να ξεριζώσω τα δέντρα ( λεμονιές) από την παλιά καλλιέργεια, να διαμορφώσω την επιφάνεια του εδάφους και να ανοίξω “γούβες” ώστε να δεχθούν τα νέα δεντράκια.
3. Αγόρασα από φυτώριο της περιοχής 300 μονοετείς μανταρινιές (σε αλμυρούτικη τιμή, καθώς βλέπετε το φυτώριο ήταν παραθαλάσσιο, κοντά στην αλμύρα του Κορινθιακού ).
4. Στη συνέχεια φύτεψα τα δεντράκια, αλλά τα κακόμοιρα για να αποδώσουν καρπούς, ήθελαν ( τρομάρα τους ) και νερό. Έτσι..
5. Εγκατέστησα ένα πολυδάπανο δίκτυο άρδευσης ( σωλήνες Φ 120, λάστιχα Φ 32, κλ.π. ), για να ποτίζω τουλάχιστον μία φορά στις 20 μέρες. Άλλα λεφτά για το πότισμα ( ΤΟΕΒ, νερολόγοι… και πάλι καλά, αφού στην περίπτωσή μου η άρδευση πραγματοποιούνταν με τρεχούμενο νερό και όχι από γεώτρηση με θανατηφόρο τιμολόγιο ΔΕΗ. Ελάτε, όμως, που τα δέντρα για να αποδώσουν καρπούς δεν αρκούνται μόνο στο νερό. Θέλουν ακόμα μπόλικα ετήσια έξοδα. Έχουμε και συνέχεια , λοιπόν.
6. Κάθε χρόνο επί πλέον έξοδα για καλλιέργεια ( ραντίσματα, σκαλίσματα, κλαδέματα, λιπάσματα, οργώματα, κοπή χορταριών, πετρέλαια, φθορές μηχανημάτων, μαστόροι, κ.λ.π. ) όχι για να καρπίσουν μανταρίνια, αλλά για να μεγαλώσουν τα δεντράκια και μετά από 5- 6 χρόνια να αρχίσουν να δίνουν και μανταρίνια…. Αν ποτέ δώσουν. Κι εξηγούμαι.
7. Κάτι ο πάγος, κάτι η λειψυδρία, κάτι το ενδεχόμενο λάθος του φυτωριούχου ( κέντρωμα σε λάθος υποκείμενο ), κάτι οι αρρώστιες ( κορυφοξήρες, βακτήρια), είναι πιθανό τα δέντρα να μην μπουν ποτέ στην παραγωγή.
Σ.Σ. Στη δική μου περίπτωση από τα 300 δέντρα εν ζωή είναι μόνο τα 80!
Και πάμε στο άλλο μανταρινάκι:
Β. ΤΟ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ ΤΟΥ SUPER MARKET το αγόρασα ( για να σας το δείξω) προχθές 1, 59 €! Ναι, από το χωράφι στο ράφι τόση κοροϊδία για τον παραγωγό!
” Και πώς έζησες με τέτοια κοροϊδία”, θα μου πείτε με απορία. Σας απαντώ:
” Έζησα – και καλά μάλιστα – όχι από τα μανταρίνια που καλλιεργούσε η γυναίκα μου στο χωριό, αλλά από τη δουλειά μου στην Αθήνα!
Βλέπετε οι γονείς μου, έχοντας υποστεί στο πετσί τους τη μοίρα του αγρότη με βοήθησαν να σπουδάσω. Να ξεχάσω το ξινάρι και να βάλω γραβάτα, με ένα αδιάσειστο επιχείρημα: “Παιδί μου” μου είπαν “Όλη μας τη ζωή παλεύουμε με 80.στρέμματα γης – τόπο που ισοδυναμεί με πολλά τετράγωνα στην Αθήνα, αλλά δεν κάναμε προκοπή, σε αντίθεση με κάποιους στην πρωτεύουσα που πρόκοψαν ανοίγοντας μια τρύπα σε πολυκατοικία!”.
Αυτά τα λόγια με έκαναν να περάσω απέναντι, στην πλευρά των γραμματιζούμενων με τη γραβάτα, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να δω σε ποιούς ανήκει το δίκιο. Παρατηρώντας τους διαχρονικούς αγώνες των παραγωγών ( το έργο με τα τρακτέρ το έχουμε δει με όλες τις κυβερνήσεις ) ένα έχω να πω στους κυβερνώντες κάθε εποχής:
” Αν δεν δείξετε την ευαισθησία που απαιτείται σε αυτή την πράγματι ευαίσθητη τάξη της κοινωνίας ( το μόνο επάγγελμα, χωρίς στέγη κάτω από τον ουρανό), γρήγορα στα super markets τα προϊόντα δεν θα είναι απλά ακριβά… Απλά δεν θα είναι στο ράφι γιατί δεν θα υπάρχουν ελληνικά προϊόντα!
Α, ξέχασα νας πω, πώς ζουν σήμερα οι ( προνομιούχοι ) αγρότες της περιοχής μου:
ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΝ ΤΗ ΓΗ ΤΟΥΣ, ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΞΕ – ΠΟΥΛΑΝΕ!
Comments