Στη Βαλένθια είδαμε εικόνες από το δικό μας μέλλον

Οι εικόνες από την Βαλένθια είναι εφιαλτικές. Μια χωρίς προηγούμενο απότομη νεροποντή έπνιξε κυριολεκτικά μια ολόκληρη περιοχή, προκαλώντας δεκάδες θύματα και τεράστιες καταστροφές. Ναι, ήταν μια βροχή χωρίς προηγούμενο ως προς τον όγκο νερού που έπεσε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Μόνο που όπως ξέρουμε εδώ και κάποια χρόνια, τα εξαιρετικά έντονα καιρικά φαινόμενα δεν είναι απλώς κάποια απρόβλεπτη «εξαίρεση», αλλά η νέα κανονικότητα.

Δηλαδή, το «χωρίς προηγούμενο» δεν σημαίνει και «χωρίς επόμενο».

Σε τελική ανάλυση η Μάνδρα ήταν πολύ πρόσφατο γεγονός για να ξεχάσουμε την τραγική προειδοποίηση που έστειλε και που δεν την λάβαμε όσο έπρεπε σοβαρά με αποτέλεσμα μετά να έχουμε την τεράστια καταστροφή της κακοκαιρίας «Ντάνιελ» στην Θεσσαλία.

Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να λέμε ότι αυτά αφορούν κάποιους άλλους. Αυτά που ζουν στη Βαλένθια τα έχουμε ζήσει και πολύ φοβάμαι ότι θα τα ξαναζήσουμε.

Και ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα με την αντιπλημμυρική προστασία δεν τα πάμε και τόσο καλά.

Ένα άναρχο μοντέλο δόμησης εξαφάνισε ρέματα και μείωσε σημαντικά τους ελεύθερους χώρους και τους χώρους πρασίνου.

Τα αντιπλημμυρικά έργα δεν αποτελούσαν προτεραιότητα και ακόμη και όταν προχωρούσαν δεν υπήρχε σχεδιασμός.

Πραγματικά δεν θέλω να σκέφτομαι τι μπορεί να γίνει με μία τέτοια βροχή στην Αθήνα. Θυμάστε πέρυσι πως είχαν πλημμυρίσει οι δρόμοι και την γυναίκα που κρατιόταν από την κολώνα του φωτεινού σηματοδότη για να μην παρασυρθεί.

Αλλά εμείς κάνουμε ως εάν η κλιματική κρίση, πιο σωστά η κλιματική καταστροφή, να συμβαίνει σε έναν άλλο πλανήτη, σαν να μην είναι η δική μας καθημερινότητα. Δηλαδή στην χώρα μας η μόνη επίσημη ρητορική είναι ότι πλέον η έντασή τους ξεπερνά τα όρια της κρατικής παρέμβασης και άρα χρειάζεται και ο κάθε πολίτης να αναλάβει και την «ατομική του ευθύνη», δηλαδή να κάνει και μια ασφάλεια για φυσικές καταστροφές, ώστε τουλάχιστον να αποζημιωθεί. Αυτός είναι ο μόνος σχεδιασμός να μην πληρώσει το κράτος αποζημιώσεις (που φυσικά δεν τις πληρώνει ποτέ ακόμα περιμένουν στην Θεσσαλία). Α, και το 112 που βαράει όποτε να ναι όπου να ναι

Να το πω διαφορετικά, η χώρα μας χρειάζεται ένα μεγάλο σχέδιο και πρόγραμμα έργων για την «εθνική άμυνα» απέναντι στην κλιματική καταστροφή. Ανάλογο και μεγαλύτερο ίσως των μεγάλων εξοπλιστικών προγραμμάτων για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας.

Και αυτό το σχέδιο πρέπει να συζητηθεί τώρα, πριν και όχι μετά την επόμενη καταστροφή, που – ας μην γελιόμαστε – σίγουρα θα έρθει. Με ευρύτερη συνεννόηση με κινητοποίηση όλου του επιστημονικού και τεχνολογικού δυναμικού που υπάρχει. Με ανταλλαγή γνώσης με άλλες χώρες. Με αξιοποίηση κάθε δυνατής πηγής χρηματοδότησης. Με συνολική κινητοποίηση της κοινωνίας.

Διαφορετικά, μπορεί φέτος, μπορεί του χρόνου, μπορεί του παραχρόνου, όπως εμείς κοιτάμε σήμερα εικόνες από τη Βαλένθια, έτσι θα βλέπουν εκεί εικόνες από τις δικές μας πλημμύρες και τις δικές μας καταστροφές. Και δικαίως θα σκέφτονται: «αφού το ήξεραν, γιατί δεν πήραν όλα τα μέτρα που μπορούσαν για να περιορίσουν την καταστροφή;»