By 
Μεγάλη συζήτηση έχει ξεσπάσει εδώ και μερικές ώρες στο Κιάτο αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Κορινθίας, με αφορμή ένα άρθρο στο facebook που μιλά με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια για την πρωτεύουσα του Δήμου Σικυωνίων.
Το άρθρο γράφτηκε χτες από την ανώνυμη σελίδα Κυκλοθυμικός, μία από τις πιο δημοφιλείς σελίδες του facebook, με 69.000 ακόλουθους, τα άρθρα του οποιου παίρνουν πολλά like και κάνουν πολλές επανακοινοποιήσεις.
Το συγκεκριμένο άρθρο (που ξεκινά με πολύ σκληρό τρόπο “Το Κιάτο είναι η ζωντανή απόδειξη πώς θα ήταν ο κόσμος μετά από μια πυρηνική καταστροφή…” και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο), μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει πάνω από 1300 αντιδράσεις από τις οποίες πάνω απο 800 είναι Like, πάνω από 170 “τέλειο” και μόνο 10 “έλεος”. Στα σχόλια πάντως οι αντιδράσεις για τον γράφοντα είναι περισσότερες.
Αλλά ας δούμε πρώτα τι έγραψε ο Κυκλοθυμικός και μετά να δούμε τι απο όλα αυτά ισχύει και τι όχι.
- Το Κιάτο είναι η ζωντανή απόδειξη πώς θα ήταν ο κόσμος μετά από μια πυρηνική καταστροφή.
- Το Κιάτο είναι η δυστοπία του κόσμου αν ο Άνθρωπος δεν είχε συναντηθεί ποτέ με τις τέχνες, την αισθητική και τον πολιτισμό.
- Το Κιάτο είναι η δικαίωση του τραγουδιού που λέει ότι εδώ είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση εδώ. Ως προς την Κόλαση.
- Το Κιάτο είναι η πόλη για την οποία μιλάει στην Πανούκλα ο Καμύ.
- Το Κιάτο είναι μια πόλη φάντασμα που καταπίνεται ζωντανή από την σκόνη και την εντροπία. Ένα μουχλιασμένο φρούτο σε ένα άδειο ψυγείο.
- Το Κιάτο είναι σαν τον άνθρωπο που δεν τον αγάπησε ποτέ κανείς, που δεν ονειρεύτηκε ποτέ, που έζησε όλη του την ζωή σα δυσμενή μετάθεση στο βασίλειο του τίποτα
- Το Κιάτο είναι αυτή η σχέση που κλείνει τριάντα χρόνια που οι εραστές έχουν γίνει πια συγκάτοικοι χωρίς αγκαλιές και φιλιά, χωρίς καινούργια σ αγαπώ
- Το Κιάτο είναι το παιδί που φύτρωσε, που δε γεύτηκε ποτέ αγάπη, που μαραζωσε μπροστά σε οθόνες, ενώ ο κόσμος γύρω του χόρευε σε έναν άγριο ρυθμό και τώρα είναι κοτζαμ μαντραχαλος για να ακολουθήσει, ένα μεγάλο παιδί που ασφυκτιά στο κέλυφος του
- Το Κιάτο είναι ένα υπέροχο φόρεμα που δεν φορέθηκε ποτέ, που το τρώει η λήθη κι ο σκόρος στην ντουλάπα
- Το Κιάτο είναι εκείνος ο νεκρός που τον ξέχασε κι ο τελευταίος συγγενής, ένας τάφος που δε λαμβάνει πια λουλούδια, που πιάνει μόνο χώρο στα πολεοδομικά σχέδια κάποιου γραφείου
- Το Κιάτο είναι ένα ξεβρασμένο πτώμα που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ
- Το Κιάτο είναι μια Πρέβεζα του Καρυωτάκη χωρίς τον σπαραγμό της παρακμής, μια ασήμαντη αρχαιολογική ανακάλυψη
- Το Κιάτο είναι η χειμωνιάτικη εικόνα από ένα δάσος που παραδόθηκε στις φωτιές το καλοκαίρι
- Είναι η συσσωρευμένη οργή ενός επίδοξου serial killer που τελικά λιγοψυχησε κι έστρεψε το όπλο στον εαυτό του και πλέον τον έχουν ξεχάσει όσοι τον είχαν πληγώσει
- Το Κιάτο είναι μια απανθρακωμένη εφηβεία, νιάτα ξοφλημενα, ζωές σπαταλημένες, άραγε να έχει ερωτευτεί ποτέ κανείς σε έναν τόσο άσχημο τόπο, κάτω από τον πιο ωραίο ουρανό που έχω δει ποτέ.
- Το Κιάτο θα παραμένει μια ανοιχτή πληγή μέσα μου, θα είναι τα φαγωμένα βράχια σε κάποια παραλία της ζωής μου, μια τελειωμένη υπόθεση, η ανάγκη μου να ψάχνω διαρκώς για μια πατρίδα, η φοβία μου για τον ζωντανό θάνατο και την συμβιβασμενη σήψη, 18 χρόνια πατημένα σαν ένα κουτί από τσιγάρα στα βότσαλα, ένα ανεκπλήρωτο κι ανίατο what if…“.
Είναι ένα ερώτημα απο που ορμώμενος έγραψε το κείμενο αυτό ο Κυκλοθυμικός. Επειδή κανείς δεν γνωρίζει ποιος ή ποιοι είναι δεν μπορεί και να γνωρίζει αν έλκουν την καταγωγή τους από την κορινθιακή πόλη.
Αλλά η αλήθεια είναι πως το άρθρο είναι υπερβολικό ως προς τους χαρακτηρισμούς του. Όπως πολύ σωστά επισημαίνουν ορισμένοι σχολιαστές (σημείωση: το άρθρο αυτό είναι ένα από τα πιο πολυσχολιασμένα άρθρα του Κυκλοθυμικού) υπάρχουν πολύ χειρότερες πόλεις.
Το να παρουσιάζεις το Κιάτο σαν την Κόλαση επί της Ελλάδας, ή την “συσσωρευμένη οργή ενός επίδοξου serial killer που τελικά λιγοψυχησε κι έστρεψε το όπλο στον εαυτό του “, ή την “πόλη για την οποία μιλάει στην Πανούκλα ο Καμύ…”, ασφαλώς δεν περιγράφει το Κιάτο, που -παρά τα πολλά προβλήματα που έχει και έχουν γνωστή αφετηρία και τερματισμό- παραμένει μία πόλη με πολλά προβλήματα αλλά και κάμποσες χάρες.
Από την άλλη μεριά το Κιάτο είναι μια πόλη που έχει μείνει πολύ πίσω και δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα ο χαρακτήρας της. Και σε αυτό η ευθύνη έχει την υπογραφή του Σπύρου Σταματόπουλου, του δημάρχου επί 13 χρόνια της πόλης και του ευρύτερου Δήμου, ο οποίος έχει πετύχει κάτι μάλλον μοναδικό.
Να μην έχει βελτιώσει έστω και κατ’ ελάχιστον την πόλη που παρέλαβε και η οποία εξακολουθεί να στερείται πολιτιστικών χώρων, χώρων πρασίνου, αθλητικών κέντρων, αλλά κυρίως σύγχρονων υποδομών. Μια περιφερειακή οδός για να μην μπλοκάρει το κέντρο κάθε φορά που κάποιος σταματά στην ΠΕΟ που διασχίζει την πόλη δεν σχεδιάστηκε ποτέ, τα πάρκινγκ είναι είδος εν ανεπαρκεία, τα προβλήματα της καθαριότητας παραμένουν μεγάλα και άλυτα, η παραλιακή οδός πλημμυρίζει και γίνεται αδιάβατη με 20 λεπτά δυνατής νεροποντής.
Γι αυτό και στο άρθρο υπάρχουν και κάποιες κρυμμένες αλήθειες, έστω και γραμμένες με σκληρό τρόπο: “Το Κιάτο είναι μια πόλη φάντασμα που καταπίνεται ζωντανή από την σκόνη και την εντροπία. Ένα μουχλιασμένο φρούτο σε ένα άδειο ψυγείο…” ή “το Κιάτο είναι σαν τον άνθρωπο που δεν τον αγάπησε ποτέ κανείς…“, γιατί πράγματι το Κιάτο μοιάζει να μην αγαπήθηκε ποτέ από την δημοτική του αρχή γι αυτό και δεν βελτίωσε ποτέ την ζωή του.
Το Κιάτο είναι μια πόλη με πολλές χάρες και μια νυχτερινή ζωή που θα μπορούσε να ήταν πιο έντονη. Με υπέροχη ακτογραμμή, στην οποία ωστόσο ο Δήμος δεν βρήκε λόγο να διεκδικήσει μια Γαλάζια Σημαία. Με χιλιόμετρα παραλίας στην οποία ο Σπύρος Σταματόπουλος επί 15 χρόνια δεν κατάφερε να μετατρέψει σε τουριστικό hot spot, όπως εμμέσως πλην σαφώς παραδέχεται όταν λέει πως δεν διεκδικήσαμε την Γαλάζια Σημαία γιατί δεν έρχεται και τόσος κόσμος.
Ίσως γιατί και ο ίδιος ο Δήμαρχος Σικυωνίων είναι ικανοποιημένος βλέποντας κεντρικά σημεία της πόλης και τον δημόσιο χώρο να καταλαμβάνεται απο ορδές ρομά, άλλοτε ντόπιων και άλλοτε περιφερόμενων και γι αυτό δεν κάνει τίποτα για να λύσει ένα πρόβλημα που απασχολεί όλη την πόλη…
Σε ένα σημείο, στο μέσον του Κορινθιακού, όπου θα μπορούσε να φιλοξενηθεί άνετα μία μεγάλη μαρίνα δίνοντας άλλον τόνο στην οικονομία της πόλης.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα είναι πράγματα που επί 13 χρόνια με εκατοντάδες εκατομμύρια σε προγράμματα εθνικά και ευρωπαϊκά το Κιάτο τα έχασε. Και τα έχασε εξ αιτίας μιας διοίκησης που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ, δεν είχε ποτέ αισθητική και κουλτούρα.
Και βέβαια η πιο σκληρή αλλά και πικρή αληθεια είναι η κατακλείδα του άρθρου: “ένα ανεκπλήρωτο κι ανίατο what if…“. Γιατί πράγματι κανείς δεν ξέρει ποιο θα ήταν σήμερα το Κιάτο εάν οι Σικυώνιοι δημότες είχαν αλλάξει την Δημοτική Αρχή πριν από δύο, έξι, ή έντεκα χρόνια…
Γιατί αν ρωτήσουμε κάποιον τι έχει αλλάξει στο Κιάτο αυτά τα 15 χρόνια της “βασιλείας” του Σπύρου Σταματόπουλου δύσκολα θα βρει κάτι ουσιαστικό να μας πει.
Comments