ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΑΛΛΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ;

Με το πρώτο κουδούνι του Σεπτεμβρίου να σηματοδοτεί την επιστροφή στα θρανία, οι αυλές γεμίζουν ξανά παιδικές φωνές και χαμόγελα. Ωστόσο, πίσω από την εικόνα της καθημερινής σχολικής ρουτίνας, αναδύεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση ένα φαινόμενο που εδώ και χρόνια απασχολεί γονείς, εκπαιδευτικούς και ειδικούς: η σχολική βία και ο εκφοβισμός. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, ούτε για «παιδικές αταξίες». Είναι ένα κοινωνικό σύμπτωμα που τείνει να παγιωθεί, επηρεάζοντας τη σχολική ζωή και διαμορφώνοντας έναν επικίνδυνο κύκλο σιωπής, φόβου και αδιαφορίας.

Η εικόνα που αντίκρισαν οι εκπαιδευτικοί μετά την πανδημία ήταν διαφορετική: αποσυντονισμένα τμήματα, αυξημένη παραβατικότητα, μειωμένο ενδιαφέρον για τη μάθηση και, στο βάθος, σκοτεινές συμπεριφορές που βρήκαν πρόσφορο έδαφος μέσα στις τάξεις.

Ο σεξισμός, ο ρατσισμός, οι πατριαρχικές αντιλήψεις και οι αποκλεισμοί άρχισαν να κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους, όχι κρυφά αλλά απροκάλυπτα, μετατρέποντας τη βία σε θέαμα και σε εργαλείο κοινωνικής ισχύος. Το σχολείο, ως ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, αντανακλά τις ευρύτερες παθογένειες και καλείται να τις αντιμετωπίσει χωρίς επαρκή στήριξη ή επιμόρφωση.

Ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί φλέγον ζήτημα τα τελευταία χρόνια, καθώς τα περιστατικά φαίνεται να παρουσιάζουν αυξητική τάση και ενίοτε να χαρακτηρίζονται από μεγάλη σκληρότητα. Το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό, η αντιμετώπισή του επίσης, αλλά τα μέσα πενιχρά, ιδίως στη δημόσια εκπαίδευση.

Η έλλειψη ειδικών επιστημόνων, όπως οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί καθιστά το έργο των εκπαιδευτικών δυσχερές, με αποτέλεσμα το πρόβλημα να διαιωνίζεται.