Από την τάξη στα πρωτοσέλιδα: Τι διδασκόμαστε από την υπόθεση του εξάχρονου

Η είδηση που έχει σοκάρει την Κορινθία και αφορά την εκπαιδευτικό που κατήγγειλε στην αστυνομία έναν μαθητή ηλικίας έξι ετών ότι την άγγιξε με ανάρμοστο τρόπο, προσέλκυσε διεθνές ενδιαφέρον (μεταξύ άλλων και από το Daily Mail).
Ανεξάρτητα από τα πραγματικά στοιχεία της συγκεκριμένης υπόθεσης τα οποία θα βγουν στην πορεία, προκαλείται το ερώτημα:

ποια είναι η κατάλληλη αντίδραση όταν ένα πολύ μικρό παιδί διαπράττει — ή υποτίθεται ότι διαπράττει — λανθασμένη συμπεριφορά στην τάξη;

Το παιδί ως μαθητής — όχι ως κατηγορούμενος
Ένα παιδί έξι ετών βρίσκεται σε φάση βασικής κοινωνικοποίησης και μάθησης. Η σωστή προσέγγιση σε περίπτωση σφάλματος ή απρόβλεπτης συμπεριφοράς είναι:

• να εξηγηθεί με ήρεμο τρόπο το λάθος

• να συζητηθεί με το παιδί τι συνέβη και γιατί δεν είναι αποδεκτό

• να ενημερωθούν οι γονείς και να συνεργαστούν εκπαιδευτικός – παιδί – οικογένεια

Η πλευρά της εκπαιδευτικού και το πλαίσιο ευθύνης
Από την άλλη πλευρά, η εκπαιδευτικός έχει την ευθύνη να διασφαλίζει την ασφάλεια και την ομαλή λειτουργία της τάξης. Εάν όντως συνέβη κάτι που θεωρήθηκε σοβαρό, είναι λογικό να υπάρξει επαγγελματική συζήτηση και να συνεννοηθεί με τη διοίκηση, τους γονείς και, αν χρειάζεται, ειδικούς. Ωστόσο, η μετάβαση απευθείας σε καταγγελία στην αστυνομία — πριν εξακριβωθούν όλες οι συνθήκες, πριν γίνει εσωτερικός διάλογος — φέρει κινδύνους:

• απομονώνει το παιδί και το στέλνει στο ρόλο του «κατηγορουμένου» σε ηλικία όπου η κατανόηση είναι περιορισμένη

• ενδέχεται να δημιουργήσει τραυματικό αποτύπωμα στη σχολική του πορεία

• επηρεάζει την εμπιστοσύνη μεταξύ παιδιού, δασκάλου και γονέων

Συμπέρασμα
Η σωστή διαδικασία σε τέτοιες περιπτώσεις — ειδικά όταν εμπλέκονται πολύ μικρά παιδιά — είναι να προτεραιοποιηθεί η παιδαγωγική αντιμετώπιση και η συνεργασία με την οικογένεια. Η αστυνομική εμπλοκή θα πρέπει να αποτελεί έσχατη λύση — και μόνο εφόσον υπάρχει σαφής, επαναλαμβανόμενη και τεκμηριωμένη συμπεριφορά που θέτει σε κίνδυνο το παιδί ή τους άλλους.
Η όλη ιστορία υπενθυμίζει ότι η σχολική πράξη δεν είναι δικαστήριο, αλλά χώρος μάθησης και υποστήριξης — και ότι εκπαιδευτικοί, γονείς, διεύθυνση, πρέπει να έχουν μαζί την ευθύνη ενός παιδιού που μεγαλώνει και μορφώνεται.