Η Άννα (ξανα)βγαίνει από …δεξιά με αφορμή το νερό, αλλά λειψυδρία δεν σημαίνει business plan

Στο Hellenic Water Forum 25 η Άννα Διαμαντοπούλου παρουσίασε μια εικόνα χώρας που ακροβατεί στο χείλος της λειψυδρίας. Και δεν έχει άδικο. Τα ποσοστά που έδωσε είναι αποκαλυπτικά. Υπόγεια ύδατα υποβαθμισμένα στο 40 τοις εκατό. Δίκτυα με απώλειες πάνω από 50 τοις εκατό. Ταμιευτήρες ιστορικά χαμηλά. Η Αττική να ζει με αποθέματα που ίσα που καλύπτουν τη ζήτηση. Αυτή είναι η αλήθεια. Η Ελλάδα έχει τεράστιο πρόβλημα διαχείρισης υδάτινων πόρων. Και η λειψυδρία δεν είναι μελλοντικό σενάριο. Είναι παρόν.

Αλλά ακριβώς επειδή αυτή η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή, η λύση δεν μπορεί να είναι η μετατροπή του νερού σε πεδίο εταιρικών πειραματισμών. Η Διαμαντοπούλου επανέλαβε ότι το νερό δεν είναι προϊόν. Σωστά. Και αμέσως μετά ζήτησε σύμπραξη δημόσιου, αυτοδιοίκησης και ιδιωτικού τομέα. Δηλαδή άνοιγμα της πόρτας που αργά ή γρήγορα οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση. Όσες φράσεις κι αν συνοδεύουν τη θέση αυτή με ωραίες λέξεις όπως διαφάνεια και λογοδοσία, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Ο πολίτης πληρώνει περισσότερο. Η αυτοδιοίκηση χάνει ρόλο. Το νερό γίνεται ευκαιρία κέρδους.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η επικεφαλής στρατηγικού σχεδιασμού του ΠΑΣΟΚ δείχνει να συντάσσεται με την κυβερνητική γραμμή υπέρ συγχωνεύσεων στις δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης. Μόνο που αυτή η κυβέρνηση είναι η ίδια που για πάνω από τρία χρόνια κράτησε παγωμένα τα έργα του φράγματος Ασωπού. Ένα έργο κρίσιμο για την Κορινθία. Ένα έργο που θα μπορούσε ήδη να ενισχύει την υδροδότηση της περιοχής. Ένα έργο για το οποίο η κυβέρνηση όχι μόνο καθυστέρησε, αλλά ούτε έχει ξεκινήσει τα δίκτυα που θα έφερναν το νερό από το φράγμα στις πεδιάδες. Αυτή δεν είναι απλώς αδράνεια. Είναι σαν να σαμποτάρει την ίδια τη χρησιμότητα του φράγματος.

Με τέτοιο ιστορικό, οι ωραίες κουβέντες περί στοχευμένων συγχωνεύσεων και περιφερειακής λογικής μοιάζουν κενές. Η πραγματική μεταρρύθμιση στα υδατικά είναι μία. Αποτελεσματική δημόσια διαχείριση. Ενίσχυση και όχι αποψίλωση της αυτοδιοίκησης. Έργα που προχωρούν και δεν θάβονται σε συρτάρια. Διόρθωση των δικτύων. Επένδυση σε τεχνολογία και παρακολούθηση. Σταθεροί κανόνες και όχι ευκαιριακές αυξήσεις τιμολογίων.

Η χώρα πράγματι βρίσκεται σε κόκκινο συναγερμό. Αλλά το νερό δεν σώζεται με επενδυτικά σχέδια. Σώζεται με σχέδιο κράτους. Σώζεται με έργα όπως ο Ασωπός που αντί να προχωρούν, κάποιοι τα αφήνουν να μαραζώνουν. Και κυρίως σώζεται με μια αδιαπραγμάτευτη αρχή. Το νερό είναι δημόσιο αγαθό. Δεν ιδιωτικοποιείται. Δεν γίνεται πεδίο κερδοφορίας. Και δεν παραδίδεται σε κανέναν που βλέπει σε αυτό ευκαιρία αντί για ευθύνη.