By 
Εδώ και χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετωπίζει τη δημόσια υγεία σαν ένα βάρος που πρέπει να μεταφερθεί σιγά σιγά στους ιδιώτες. Νοσοκομεία εγκαταλειμμένα, κλινικές που λειτουργούν με το μισό προσωπικό, εφημερίες που θυμίζουν εμπόλεμη ζώνη, ασθενοφόρα γερασμένα και λιγοστά. Και τώρα, το αποκορύφωμα: χειρουργεία δημόσιων νοσοκομείων παραχωρούνται σε ιδιώτες γιατρούς, χωρίς να υπάρχουν υποδομές, χωρίς επαρκές προσωπικό, χωρίς καμία μέριμνα για την ασφάλεια των πολιτών. Την ίδια ώρα, η έλλειψη νέων ασθενοφόρων έχει στοιχίσει δεκάδες ζωές. Και όλα αυτά δεν είναι «συγκυρίες». Είναι επιλογές.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Η δημόσια υγεία συρρικνώνεται, το ΕΣΥ αποψιλώνεται, οι εργαζόμενοι εξαντλούνται και οι πολίτες μένουν απροστάτευτοι. Στην Κορινθία το βλέπουμε καθημερινά. Ασθενοφόρα μετρημένα στα δάχτυλα, Κέντρα Υγείας χωρίς διασώστες, νοσοκομείο που παλεύει να σταθεί όρθιο. Η κυβέρνηση έχει επιλέξει την αδιαφορία. Κι αυτή η αδιαφορία πληρώνεται με χρόνο, με φόβο, με ζωές.
Και ξαφνικά, το Πετρί παγώνει
Υπάρχουν στιγμές που ένα γήπεδο γεμάτο φωνές σωπαίνει. Που το χορτάρι παύει να είναι χώρος παιχνιδιού και γίνεται χώρος αγωνίας. Που ένας νεαρός άνθρωπος, ένα παιδί της διπλανής πόρτας, βρίσκεται ξαφνικά ανάμεσα στη ζωή και στο σκοτάδι.
Αυτό συνέβη στο Πετρί το Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2025. Και θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε από εμάς.
Ένα παιδί έπεσε στο έδαφος, αναίσθητο. Οι συμπαίκτες του σχημάτισαν κύκλο γύρω του. Γιατροί, προπονητές, νοσηλευτές έδωσαν μάχη με τον χρόνο. Και όλοι, μα όλοι, κοιτούσαν τον δρόμο.
Περιμένοντας ένα ασθενοφόρο που δεν ερχόταν.
Περιμένοντας 45 λεπτά που έμοιαζαν με αιωνιότητα.
Αν οι άνθρωποι στο γήπεδο δεν είχαν γνώσεις. Αν δεν κράτησαν την ψυχραιμία τους. Αν το περιστατικό ήταν λίγο πιο κρίσιμο, σήμερα θα μιλούσαμε για μια νέα τραγωδία. Και όσο κι αν πονάει, αυτό δεν είναι θέμα «τύχης». Είναι αποτέλεσμα υποστελέχωσης, ελλείψεων, καθυστέρησης. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που έχει αφήσει την υγεία να καταρρεύσει.
Τρία ασθενοφόρα για έναν ολόκληρο νομό
Είναι δυνατόν ένας νομός με βιομηχανίες, εθνικές οδούς, τουρισμό, αθλητικές δραστηριότητες, χιλιάδες κατοίκους και ακόμη περισσότερους επισκέπτες να λειτουργεί με 2 ή 3 ασθενοφόρα ανά βάρδια;
Κι όμως, αυτή είναι η αλήθεια.
Αν το ένα κάνει διακομιδή στην Αθήνα
Κι ένα δεύτερο βρίσκεται σε τροχαίο στον Φενεό
Κι ένα τρίτο μεταφέρει έναν ηλικιωμένο για εξετάσεις
Τότε όλοι εμείς μένουμε στο έλεος της τύχης. Η ζωή δεν μπορεί να εξαρτάται από το αν θα βρεθεί διαθέσιμο όχημα. Δεν μπορεί να παίζεται κάθε φορά στο «αν προλάβει».
Κέντρα Υγείας με ασθενοφόρα χωρίς διασώστες
Σε πολλές περιοχές ο οδηγός δεν είναι διασώστης. Δεν είναι εκπαιδευμένος να κάνει ΚΑΡΠΑ, να σταθεροποιήσει τραυματία, να αντιμετωπίσει ανακοπή. Και όμως, τα ασθενοφόρα βγαίνουν στον δρόμο έτσι. Με έναν οδηγό και την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά.
Αυτή η «κρυμμένη αλήθεια» είναι ίσως η πιο επικίνδυνη. Το ΕΚΑΒ χρειάζεται διασώστες, όχι απλούς οδηγούς. Χρειάζεται ανθρώπους εκπαιδευμένους για να σώζουν ζωές.
Και μέσα σε όλα αυτά, το ΕΚΑΒ ξεσπιτώνεται
Αντί να ενισχυθεί, το ΕΚΑΒ Κορινθίας διώχνεται από τους χώρους του νοσοκομείου για να μεταφερθεί, όπως ακούγεται, σε κοντέινερ δίπλα στο κοιμητήριο. Μια υπηρεσία που κρατά ανθρώπους στη ζωή αντιμετωπίζεται σαν κάτι δευτερεύον. Αν αυτό δεν είναι ειρωνεία, τότε τι είναι;
Οι διασώστες, οι άνθρωποι που τρέχουν μέρα και νύχτα για να προλάβουν το μοιραίο, αξίζουν πολύ καλύτερα. Κι εμείς το ίδιο.
Δεν είναι θέμα πολιτικής. Είναι θέμα ζωής.
Αύριο μπορεί να είναι το παιδί σου.
Ο πατέρας σου.
Η μητέρα σου.
Εσύ.
Εγώ.
Όλοι.
Η Κορινθία δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Δεν μπορεί να ζει στη σκιά της τύχης και στην αβεβαιότητα ενός ασθενοφόρου που «ίσως φτάσει». Χρειάζεται άμεση ενίσχυση του ΕΚΑΒ, προσλήψεις διασωστών, νέα ασθενοφόρα, κινητές μονάδες, μοτοσυκλέτες ταχείας επέμβασης και κυρίως σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.
Γιατί η ζωή δεν έχει δεύτερη ευκαιρία.
Και όταν τη διαχειρίζεσαι με πρόχειρα «μπαλώματα», αργά ή γρήγορα πληρώνεις το τίμημα.
Comments