Το 1848 ήταν μια χρονιά ορόσημο στην ιστορική εξέλιξη της Ευρώπης. Τότε συντελέστηκε μια σειρά πολιτικών αναταραχών, οι Επαναστάσεις του 1848, γνωστές σε ορισμένες χώρες ως «Άνοιξη των Εθνών», «Άνοιξη των Λαών», ή «Έτος Επανάστασης». Οι επαναστάεις αυτές οδήγησαν στην κατάργηση της δουλοπαροικίας στην Αυστρία και την Ουγγαρία και επέβαλλαν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία στην Ολλανδία και την Δανία. Ειδικότερα, όμως, ο Φεβρουάριος του 1848, είναι ένας από τους μήνες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην παγκόσμια ιστορία.
Στις 21 Φεβρουαρίου δημοσιεύεται η πρώτη έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, του κειμένου που συνέγραψαν ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς και άλλαξαν οριστικά την ιστορία της ανθρωπότητας.

Μία μέρα αργότερα, στις 22 Φεβρουαρίου, ξεσπά στην Γαλλία η «Φεβρουαριανή» Επανάσταση, μια δεύτερη Γαλλική Επανάσταση, όταν ο λαός του Παρισιού εξεγείρεται εναντίον του μοναρχικού καθεστώτος, ζητά την κατάργησή του και την δημιουργία ενός νέου εθνικού κράτους.

130 χρόνια αργότερα (1978), με τα «Τραγούδια της Λευτεριάς», ο Θάνος Μικρούτσικος μάς συστήνει τον Άλκη Αλκαίο στην δισκογραφία. Στον δίσκο αυτό, η Μαρία Δημητριάδη τραγουδάει τον «Φλεβάρη 1848».
Μέσα από τους στίχους του Αλκαίου γίνεται αναφορά στα σημαδιακά γεγονότα εκείνης της περιόδου και αποτυπώνεται για πρώτη φορά ο διεθνισμός του σπουδαίου αυτού ποιητή. Από την μια μεριά γίνεται σαφώς αναφορά στον Μάρξ και τον Ένγκελς («καθώς μάς φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες / απ’ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο»). Από την άλλη ο Αλκαίος επιχειρεί να αναδείξει τις επιδράσεις του επαναστατικού κινήματος του 1848 με τρεις φιγούρες του παγκόσμιου εργατικού και εθνικο-απελευθερωτικού κινήματος: «Μανουέλ Ντουάρτε απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι», «Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου», και «Ναΐμ Ασχάμπ από τις όχθες του Ιορδάνη».
Ο Μανουέλ Ντουάρτε, δικηγόρος και θεωρητικός λογοτεχνίας, υπήρξε ο βασικός εκφραστής του κινήματος του παν-αφρικανισμού στο Πράσινο Ακρωτήρι από τη δεκαετία του ’50 και μετά. Αυτή η θέση ερχόταν σε αντιπαράθεση με την επίσημη πολιτική των πορτογάλων αποικιοκρατών που ενθάρρυνε την αποστασιοποίηση των υποτελών τους από οποιαδήποτε παν-αφρικανική ιδέα.
Ο Ελμπέρτο Κόμπος, συνδικαλιστής και γενικός γραμματέας του εργατικού κέντρου του Παναμά, υπήρξε σταθερός υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της χώρας του έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών. Εξαιτίας της διώρυγας, ο Παναμάς υπήρξε «προνομιακός» στόχος της αμερικάνικης διπλωματικής και στρατιωτικής δράσης.
Τέλος ο Ναΐμ Αλ Ασχάμπ υπήρξε ηγέτης του Ιορδανικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της μετεξέλιξής του, του Παλαιστινιακού Λαϊκού Κόμματος. Όπως πολλοί παλαιστίνιοι αγωνιστές της γενιάς του, πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στις φυλακές της Ιορδανίας και του Ισραήλ.
*Το ίδιο τραγούδι είπε με τον δικό του μοναδικό τρόπο ο Μεράντζας στην συναυλία για τον Θάνο Μικρούτσικο πριν απο μερικές ημέρες.
Comments