By Αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες μορφές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της ερμηνείας του είναι ο τρόπος που κρατά πάντα το πρόσωπό του στωικά ανέκφραστο, σαν να είναι μέσα σε δριμύ ψύχος.
Στα «Απομεινάρια μιας μέρας» είχε τρελάνει την Έμα Τόμσον: «Γιατί πρέπει πάντα να κρύβει τι αισθάνεται;», αναρωτιόταν για τον συμπρωταγωνιστή της. «Γιατί δεν αναστενάζει τουλάχιστον μια φορά; Γιατί το μάτι δεν βρέχεται ποτέ; Αλλά τέτοια λαϊκά συναισθήματα είναι πάρα πολύ φτηνά γι’ αυτόν. Η ζωή είναι πολύ βαριά για έναν ελαφρύ αναστεναγμό. Χρειάζονται πολλοί περισσότεροι. Ή λιγότεροι».
Στην δεκαετία του 90 κάθε δύο χρόνια ήταν υποψήφιος για Όσκαρ. Το κέρδισε με την πρώτη υποψηφιότητα το 1992 ως Χάνιμπαλ Λέκτερ, αλλά το έχασε το 1994 (ως μπάτλερ Στίβενς), το 1996 (ως Νίξον) και το 1998 (στον ρόλο του προέδρου των ΗΠΑ Κουίνσι Άνταμς, για την ταινία «Αμιστάντ»). Φέτος, ήταν και πάλι υποψήφιος -ως Πάπας Βενέδικτος, στους «Δύο Πάπες».
Αλλά, όπως στις ρωσικές κούκλες Μπάμπουσκα, κάτω απο την αγάπη του σερ Άντονι Χόπκινς για το σανίδι κρυβόταν η λατρεία για το πιάνο. Ήθελε να γίνει μουσικός και αυτό ήταν ένα όνειρο που δεν παράτησε ποτέ. Μέχρι σήμερα και σε όλη την διάρκεια της καριέρας του συνθέτει κλασική μουσική. Μία από τις μελωδίες που συνέθεσε είναι το «And the waltz goes on», την οποία ο Χόπκινς έγραψε σε ηλικία 19 ετών!
Αυτή την μελωδία συμπεριέλαβε το 2011 σε έναν δίσκο του ο Αντρέ Ριέ, ένας Ολλανδός βιολιστής και διευθυντής ορχήστρας που είναι παγκοσμίως γνωστός ως ιδρυτής της μεγάλης ορχήστρας βαλς «Γιόχαν Στράους», με την οποία περιοδεύει σε όλο τον κόσμο, έχοντας επιτυχία παρόμοια με αυτή των μεγάλων ποπ και ροκ σταρ. Εκείνη την χρονιά, ο Χόπκινς άκουσε για πρώτη φορά τη ζωντανή εκτέλεση του έργου του από τον Ριέ και την ορχήστρα του σε μια συναυλία στο Μάαστριχτ.
Ο ηθοποιός (προσέξτε με πόση σεμνότητα κάθεται χαμένος μέσα στο πλήθος, σε μια γωνιά του συναυλιακού χώρου), τον οποίο συνοδεύει η σύζυγός του, συγκινείται. Το στωικά ανέκφραστο πρόσωπο συσπάται από κύματα ικανοποίησης, το δριμύ ψύχος υποχωρεί κάτω από το ζεστό χαμόγελο της περηφάνιας, διαψεύδοντας την Έμα Τόμσον.
Εξ ίσου συγκινητική είναι η συμμετοχή των ανθρώπων που παρακολουθούν τη συναυλία και πάλλονται στον ρυθμό της μελωδίας, ή απλώς την απολαμβάνουν αγκαλιασμένοι, ή γέρνοντας ο ένας στον ώμο του άλλου. Και στο τέλος καταχειροκροτούν και αποθεώνουν τους δύο καλλιτέχνες!
Απολαύστε την με το volume στο τέρμα, η μελωδία φέρνει νότες αισιοδοξίας. Και –γιατί όχι;- αν θέλετε, χορέψτε.
Γιατί η ζωή, όπως και το βαλς, συνεχίζεται…
Comments