Αποχαιρετώντας τον Νίκο Σκιαδόπουλο, έναν “ταξιδιώτη του παντός”

Μέσα σε κλίμα μεγάλης συγκίνησης και βαθιάς συντριβής δεκάδες φίλοι του Νίκου Σκιαδόπουλου αποχαιρέτησαν το Σάββατο το μεσημέρι έναν από τους ευπατρίδες της Κορίνθου. Έναν σεμνό, ευγενικό και λιτό άνθρωπο, ο οποίος έφυγε από την ζωή την Παρασκευή τα ξημερώματα χάνοντας την μάχη με τον καρκίνο.

Στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη στην Καλλιθέα, όπου ο Νίκος Σκιαδόπουλος συνήθιζε να ψέλνει όποτε μπορούσε, βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι στους οποίους ο Νίκος χάρισε γενναιόδωρα την φιλία του, την κουβέντα του και το χαμόγελο του.

Το Korinthia.net.gr αποχαιρετά έναν πολυαγαπημένο και ακριβό φίλο, έναν έντιμο, αξιοπρεπή και υπερήφανο άνθρωπο, που αγαπούσε τη φύση, τα βουνά και τις θάλασσές μας, που τιμούσε τους φίλους του και “ψαχνόταν” για τα “μυστήρια” της ζωής, της ιστορίας και της πολιτικής.

Τον αποχαιρετά μέσα από τα λόγια του επιστήθιου φίλου του Χρήστου Κουσουλού, ο οποίος, με έναν συγκινητικό και φορτισμένο συναισθηματικά λόγο, περιέγραψε με ακρίβεια τον ακέραιο χαρακτήρα, τον δωρικό τρόπο ζωής και την χριστιανική φιλαλληλία, που συνέθεταν την πορεία του Νίκου Σκιαδόπουλου μέσα στην τοπική κοινωνία.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ στον φίλο Νίκο Σκιαδόπουλο (4/7/20)

“Δύσκολο καθήκον να μπορέσω να σταθώ εδώ και να ξεπεράσω τον κόμπο που έχω στο λαιμό για να σου πω δυο λόγια αγάπης και αναγνώρισης, φίλε μου Νίκο. Και δεν το πιστεύω ότι είμαστε σήμερα εδώ, συγγενείς, φίλες και φίλοι, για να σου πούμε το τελευταίο αντίο.

Να αποχαιρετήσουμε τον πιο διακριτικό και άξιο συμπολίτη μας, τον αυθεντικό σύντροφο, τον χαρισματικό συζητητή. Τον παθιασμένο ταξιδιώτη, πεζοπόρο, ορειβάτη και προσκυνητή από τα ψαροχώρια της Καρπάθου μέχρι τα Ζαγοροχώρια, και από την Ανάφη μέχρι το Άγιο Όρος.

Σύντροφε και φίλε ακριβέ, πώς σταματάει έτσι η ζωή;
Υπάρχει μια φωτογραφία που την ανέβασα στο φβ στις αρχές Φεβρουαρίου, την ημέρα ακριβώς που έφυγε η μητέρα σου, η κυρία Ειρήνη. Ήταν από το τραπέζι μας στο HALF NOTE και έδειχνε ένα περιστέρι που ήρθε και κάθισε στην άδεια σου θέση. Ποιος να το φανταζόταν ότι, από τη σημαδιακή εκείνη μέρα, δεν θα ερχόσουν να καθίσεις ποτέ ξανά;

Σε όλη σου τη ζωή υπήρξες απέριττος, συνετός και μετριόφρων. Με εγκράτεια και λιτότητα. (Αλήθεια, πού ακούστηκε άνθρωπος που δούλεψε όλα του τα χρόνια σε Τράπεζα, να δίνει ελάχιστη αξία στο χρήμα;!…)
Φειδωλός και μετρημένος μεν, αλλά καίριος και ουσιώδης δε. Ένας σπάνιος συνδυασμός αισθητικής στιβαρότητας και μιάς γλυκύτατης ευαισθησίας. Και με μια δική σου εσωτερική θεραπευτική αγωγή: αυτογνωσία, ταπεινοφροσύνη και ανθρωπιά.

Με τους μεγαλόσχημους και τις εξουσίες ποτέ δεν τα πήγαινες καλά. Είχες τα δικά σου κριτήρια αυθεντικότητας: Ασκητικός και αυτοπειθαρχημένος, πίστευες ότι μπορείς να πολεμάς το σκοτάδι ακόμα και με ένα κεράκι. Αρκεί να είσαι πλήρης και να γεύεσαι τις ομορφιές και τις ευλογίες της Ύπαρξης, του Θεού και της Φύσης. Και να μοιράζεσαι αγάπη, αισιοδοξία και πίστη για το κοινό καλό.

Και αυτές οι αρετές σου συνάντησαν πριν από πολλά χρόνια και μπόλιασαν τις δικές μας διαδρομές και αξίες μέσα από την Κίνηση Πολιτών και από άλλες συλλογικότητες, και πορευτήκαμε μαζί οραματιζόμενοι ένα καλύτερο μέλλον, για την Κόρινθο, την Ελλάδα, τον κόσμο.

Παρ’ ότι έζησες μια ζωή μάλλον αντισυμβατική, παρ’ όλο που δεν ένιωθες άνετα με τους τύπους και τις τελετές, είχες μια πολύ οξεία αίσθηση ηθικής και προσωπικού καθήκοντος που πήγαζε από τον καλλιεργημένο εσωτερικό σου κόσμο. Και τα αυστηρά σου κριτήρια, που αγαπούσαν το γνήσιο και το αληθινό και απεχθάνονταν το ψεύτικο και το «δήθεν», ίσχυαν από την αισθητική μέχρι την πολιτική, και από τα μέρη που διάλεγες για ταξίδια μέχρι τους ανθρώπους που συναναστρεφόσουν.

Γι’ αυτό και ήσουνα πάντα ενεργός και παρών, συμπαραστάτης στις ευχάριστες και τις δυσάρεστες στιγμές των φίλων σου, με τον δικό σου αθόρυβο, διακριτικό, αλλά τόσο ουσιαστικό για μας τρόπο.
Ναι, ήσουν από άλλη στόφα φτιαγμένος: ένα σπάνιο μείγμα αριστερής ηθικής και χριστιανικής φιλαλληλίας. Με σεβασμό, αλληλεγγύη και αγάπη για τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον.

Όχι, δεν ήσουν ούτε το έπαιζες ο επίγειος άγγελος. Κάπνιζες πολύ, έπινες και κάποιες φορές θύμωνες, όταν περνούσες τα ζόρια σου. Και όπως όλοι μας, είχες τα ελαττώματα και τις παραξενιές σου. Ωστόσο είχες συναίσθηση και επικαλούμενος τον 50ό Ψαλμό που αγαπούσες ιδιαίτερα «ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω», τα αντιμετώπιζες πάντα με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Όπως στις απανωτές «προκλήσεις μου», που γελούσες ασταμάτητα. Και στα συνηθισμένα και γεμάτα υπονοούμενα πειράγματά μου που άλλες φορές ξέφευγες με το αγαπησιάρικο: «Αφού το ξέρεις, εγώ είμαι ντροπιάρης!», και άλλες φορές με εκείνο το αφοπλιστικό σου επιχείρημα: «Μα τώρα έχουμε περίοδο νηστείας, αδελφέ Χρήστε… Και τέτοιες μέρες πρέπει να προσπαθούμε να σβήνουμε τις αμαρτίες μας και να μηδενίζουμε το κοντέρ τους!».

Μόνο που σήμερα έσβησες τελειωτικά και τον κινητήρα της ζωής σου, φίλε Νίκο! Πήρες το σακίδιό σου, κι έφυγες για μια άλλη, διαφορετική καλοκαιρινή εκδρομή, «Ταξιδιώτης του Παντός», όπως έγραψε η Ντίνα!
Αφήνοντάς μας με αυτό το ανάμεικτο και γλυπόπικρο συναίσθημα:
Μια ευλογία που σε ζήσαμε, μια δυστυχία που σε χάνουμε!

Καλό ταξίδι, φίλε, σύντροφε και αδελφέ!