By ΤΟΥ ΛΑΜΠΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ (Μέρος Α΄)
Η Επανάσταση του 1821 βρισκόταν στην πιο κρίσιμη φάση της, όταν η πολυθόρυβη Στρατιά του Δράμαλη κατηφόριζε στον Αργολικό κάμπο, για να ενσπείρει παντού τον πανικό και τη λιγοψυχία. Όλοι και πρώτοι οι ανάξιοι Κυβερνήτες έφευγαν για να σώσουν το σαρκίο τους. Οι “άρχοντες” των επαρχιών που είχαν αυτοδιορισθεί στρατιωτικοί αρχηγοί, στρατηγοί και αρχιστράτηγοι είχαν γίνει άρατοι. Όλοι εκείνοι, που καθύβριζαν τον Θ. Κολοκοτρώνη και τους στρατιωτικούς, γιατί φθόνησαν τη δόξα τους, πανικόβλητοι έφευγαν, για να τρυπώσουν στους πατρογονικούς τους πύργους. Και μερικοί αδιόρθωτοι Μανιάτες βρήκαν την ευκαιρία για να ρημάξουν το έρημο Άργος και συναποκομίζοντας με τα αλογομούλαρα των Αργείων τα πλούσιά τους “πλιάτσικα” τραβούσαν κατά την πατρίδα τους, για να πάρουν μαζί τους τη βραχνιασμένη κατάρα του Κολοκοτρώνη:
– Στου διαβόλου τη μάνα να πάτε κακαβούλια!
Και το χειρότερο από όλα, οι Κυβερνήτες, Εκτελεστικό και Βουλευτικό, αντί να σταθούν σαν Έλληνες για να οργανώσουν την αντίσταση, εγκατέλειπαν άνανδρα τη θέση τους “ενώπιον του εχθρού”, για να δώσουν το ολέθριο παράδειγμα της φυγής. Αναζήτησαν ασφαλισμένο καταφύγιο στον Αργολικό κόλπο, σε δυο γολέτες του Κουντουριώτη και του Κολομπόταση.
“Ανάγκη να ομολογήσωμεν – τονίζει ο καθηγητής Κ. Παπαρρηγόπουλος – ότι η Επανάστασις κατακλυσθείσα πανταχόθεν υπό πολεμίων και μηδέ σκιάν Κυβερνήσεως έχουσα, εφαίνετο πνέουσα τα λοίσθια…”.
Κινδύνευε πραγματικά η Επανάσταση, χανόταν το αγωνιζόμενο για την απολύτρωση από τα δεσμά της δουλείας τεσσάρων καταθλιπτικών αιώνων, ιστορικό Έθνος των Ελλήνων, έσβηναν και φυλλορροούσαν οι ελπίδες των σκλάβων. Μα πάντα, από τους πανάρχαιους χρόνους δεν είναι μόνο οι άνθρωποι εκείνοι, που σώζουν την αθάνατη Πατρίδα των Πατρίδων από την ολοκληρωτική καταστροφή. Κάποιος Θεός – ο Θεός της αιωνίας Ελλάδας – θα προβάλει την ασύλληπτη μορφή του και χρησιμοποιώντας τη διαλεχτή πάστα μιας ηγετικής προσωπικότητας θα αποδιώχνει την ύστατη στιγμή τους κινδύνους και θα χαρίζει στην ιστορική κοιτίδα της Ελευθερίας – έπαθλο των γενναίων – τη σωτηρία, τη Νίκη και τη Δόξα.
Έτσι και στις κρίσιμες ημέρες του Ιουλίου 1822, όταν ο υπερόπτης Δράμαλης κατέκλυζε τον Αργολικό κάμπο, ήλθε η ζείδωρη Θεία Πρόνοια να αναρριπίσει το φλογισμένο λάβαρο της Εθνικής Παλιγγενεσίας με την ενθουσιαστική εμφάνιση ενός θεόσταλτου πολεμικού Ηγέτη, του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη.
“Ο άνθρωπος – αναφέρει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος – ήξευρε να κινεί τα ευγενέστερα των αισθημάτων και τας ισχυροτέρας των προλήψεων. Δεν ηρκείτο να ομιλεί περί Πατρίδος, περί θρησκείας, περί δόξης, αλλά εβεβαίου, ότι αρνία, περιστεραί και κόρακες προανήγγελον ασφαλώς την καταστροφήν του Δράμαλη. Αι γυναίκες εφώναζον εις τους άνδρας των: τρέξατε, ειδεμή υπάγομεν ημείς!”.
Μέσα στη γενική σύγχυση σαν ημίθεος ο θρυλικός Γέρος του Μοριά, όπως ροβολούσε από τη Στυμφαλία, για να ξεσηκώσει τους Μοραΐτες σε μια τιτάνια αντίσταση, κατέληξε στην Τριπολιτσά. Μιλούσε, ενθουσίαζε, έγραφε προκηρύξεις και φιλικά γράμματα.
“Αφού ο Κολοκοτρώνης – γράφει ο υπασπιστής του Φωτάκος – έστειλε τα γράμματα σε όλα τα μέρη της Πελοποννήσου, άρχισαν να συνάζονται εις το σπίτι του όλος ο κόσμος ο οποίος ευρίσκετο εις την Τριπολιτσάν και όλοι απ’ αυτόν περίμεναν την σωτηρίαν των. Τους εφαίνετο ως άλλος Μωϋσής”.
Στα γράμματά του υπέγραφε στο αριστερό μέρος, για να ξεχωρίζει η υπογραφή του. Δεξιά υπόγραφαν οι αντιπρόσωποι της Γερουσίας. Η υπογραφή του “Γέρου” έδινε την εγγύηση της Νίκης… “ότε οι πολίται ήλπιζον μετά Θεόν εις τον Κολοκοτρώνην προ πάντων, και βλέποντες την υπογραφή του εθάρρουν και εγίνοντο ευπειθέστεροι και προθυμότεροι εις το να εκτελέσωσι τα διαταττόμενα”.
Στις 6 του Ιούλη ο Κολοκοτρώνης που βρισκόταν στην Τριπολιτσά και έβγαζε ενθουσιαστικό λόγο στο λαό, έμαθε από φυγάδες στρατιώτες του Σέκερη, ότι ο Δράμαλης μπήκε στην Πελοπόννησο. Δεν θέλησε να το πιστέψει. Την άλλη μέρα ο ταχυδρόμος των απεσταλμένων του, του έφερε γράμμα που βεβαίωνε ότι ο Δράμαλης έφτασε στην Κόρινθο. Αφού διάβασε το γράμμα, είπε στον ταχυδρόμο:
– Μη λυπάσαι δια την κακή σου τύχη να φέρεις συ αυτή την είδηση. Να ελπίζεις εις τον Θεόν και εις τους Έλληνας. Συ θα φέρεις και την είδηση της Νίκης, όπως εκείνος ο Αθηναίος έφερεν εις τας Αθήνας την είδησιν του Μαραθώνος.
Κι ατάραχος συνέχισε την πατριωτική ομιλία του στο πλήθος. Παράστησε τον κίνδυνο, αλλά ταυτόχρονα βεβαίωνε πως τούτοι οι Τούρκοι είναι “άψυχοι” κι ανεμομαζώματα κι ότι η σωτηρία ήταν πολύ εύκολη, φτάνει να τον ακούσουν. Σε λίγο βρισκόταν στη Γερουσία κι αποφασίστηκε γενική στρατολογία από δεκαοκτώ χρόνων μέχρι εξήντα. Τότε συντάχτηκε και κυκλοφόρησε και στο τελευταίο χωριό αυτή η προκήρυξη:
“Προς τους εφόρους, προκρίτους, καπεταναίους, στρατιώτας και άπαντας τους Χριστιανούς της επαρχίας…
Αδελφοί χριστιανοί και συμπολίται, ο εχθρός ώρμησεν εναντίον της φιλτάτης Πατρίδος με αναριθμήτους φάλαγγας των βαρβάρων. Τώρα κινδυνεύομεν να χαθώμεν πλέον κατά κράτος. Αλλά τώρα είμεθα και εις την περίστασιν καθ’ ην θα λάβωμεν την ελευθερίαν μας. Λοιπόν ανάγκη να τρέξωμεν όλοι, όσοι πιστοί, από δέκα οκτώ χρόνων έως εξήντα με όπλα, πέτρας, με οιονδήποτε βλαπτικόν τρόπον εναντίον των· και εστέ βέβαιοι ότι θα τον νικήσωμεν και θα επισφραγίσωμεν την ανεξαρτησίαν μας εναντίον του. Διορίζεται εις καπετάνιος εις καπετάνιος εις την επαρχίαν σας δια να φροντίσει περί της εκστρατείας των επαρχιωτών σας και έχει το πληρεξούσιον να τιμωρήσει τους απειθείς και λιποτάκτας με τρόπον αυστηρότατον.
Δράμετε λοιπόν εις υπεράσπισιν της Πατρίδος μας και χαίρεται.
(Τ.Σ.) Θεόδωρος
Κολοκοτρώνης
1822, Ιουλίου 7, Τριπολιτσά
Ασημάκης Φωτήλας, Αντιπρόεδρος
+ Κορίνθου Κύριλλος
Γεώργιος Μπάρμπογλης
Διονύσιος Παπαγιαννόπουλος
Ιωάννης Γ. Οικονομίδης
Κωνσταντίνος Δημητρίου
Δημήτριος Καλαμαριώτης”.
Comments