By 
Αν υπάρχει μία λέξη που μπορεί να προκαλέσει, ταυτόχρονα, πείνα και άγχος, αυτή είναι η χυλόπιτα. Θέλεις να τη φας στην κυριολεξία, αλλά όχι μεταφορικά. Η ιστορία του γνωστού ζυμαρικού ανιχνεύεται και στην Αρχαία Ελλάδα, όπου είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι ετοίμαζαν πιάτα που έμοιαζαν πολύ με τα σημερινά μακαρόνια, με τη διαφορά ότι τα έψηναν αντί να τα βράσουν. Ωστόσο, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ποιοι ανακάλυψαν αυτή την «πατέντα», αφού το ίδιο έκαναν και οι Ρωμαίοι, ενώ είναι επιβεβαιωμένη η ύπαρξη ζυμαρικών, μεταξύ άλλων, στη Μεσαιωνική Κίνα και άλλους πολιτισμούς.
Μάλιστα, στην Ελληνική Μυθολογία αναφέρεται ότι ο Ήφαιστος είχε δημιουργήσει ένα εργαλείο που έφτιαχνε «κορδόνια από ζύμη».
Μέσα στα χρόνια, λοιπόν, οι άνθρωποι έβρισκαν διάφορους τρόπους να εκμεταλλεύονται αυτή την απλή συνταγή. Τα πράγματα άλλαξαν γύρω στο 1800, με την εμφάνιση της ντομάτας από τον Νέο Κόσμο. Από εκείνο το σημείο τομής και έπειτα, οι συνταγές διαφοροποιούνται και οι πρώτες σάλτσες (ντομάτας – βασιλικού) κάνουν την εμφάνισή τους. Μάλιστα, τα ζυμαρικά μετατρέπονται από είδος πολυτελείας σε εμπορικό προϊόν. Αξίζει να αναφέρουμε ότι μέχρι τότε, οι περισσότερες συνταγές ήταν γλυκές και όχι αλμυρές.
Την ίδια περίοδο εμφανίζονται νέα είδη ζυμαρικών και ένα εξ’ αυτών είναι η χυλόπιτα, που θυμίζει πολύ τα λαζάνια. Για πολλούς, η δημιουργία της οφείλεται σε έναν κομπογιαννίτη της εποχής, τον θρύλο που άκουγε στο όνομα Παρθένης Νένιμος. Ο «κομπογιαννιτισμός» ήταν η παραϊατρική της εποχής. Οι λιγότερο άξιοι του κλάδου ή αυτοί που προσπάθησαν να γιατρέψουν αρρώστιες χρησιμοποιώντας βότανα λέγονταν κομπογιαννίτες – υποτιμητικά, όπως και σήμερα. Πολλοί από αυτούς τριγυρνούσαν από πόλη σε πόλη με καρότσες γεμάτες από δικά τους DIY «φάρμακα», ανακοινώνοντας σε κεντρικά σημεία την άφιξή τους, μαζί με τον κατάλογο των προβλημάτων υγείας που μπορούσαν να γιατρέψουν.
Ο Παρθένης Νένιμος ήταν γνωστός στην ευρύτερη περιοχή των Ιωαννίνων και σύμφωνα με κάποιες -ανεπιβεβαίωτες- πηγές είχε στείλει αρκετούς στον άλλο κόσμο – όχι τον Νέο, τον κάτω. Μόνο τυχαίο δεν θα πρέπει να θεωρείται το γεγονός ότι η λέξη «κομπογιαννίτης» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα Γιάννενα, αφού πρόκειται για συνδυασμό των λέξεων: Κομπώνω (δηλαδή, «δένω» με μάγια)- και Ιωαννίτης.
Ο Νένιμος, λοιπόν, φαίνεται πως είχε βρει τη θεραπεία για την ανίατη «ασθένεια» του ανεκπλήρωτου έρωτα. Αυτή δεν ήταν άλλη από μια συνταγή χυλόπιτας που είχε εμπνευστεί, η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, σε έκανε να αισθάνεσαι καλύτερα μετά από κάποια απόρριψη.
Επρόκειτο για χυλό από σιτάρι, ψημένο στον φούρνο -όπως στην Αρχαία Ελλάδα- συνοδευόμενο με μπαχαρικά. Οι απογοητευμένοι θα έπρεπε να μείνουν νηστικοί και να τρώνε μόνο το συγκεκριμένο πιάτο για τρία συνεχόμενα πρωινά. Η σεροτονίνη τους έπαιρνε τα πάνω της χάρη στους υδατάνθρακες και έτσι οι αποτυχημένοι καζανόβες σήκωναν και πάλι κεφάλι.
Το γιατροσόφι του φίλου μας -τον οποίο η ιστορία ξέχασε- ήταν η αφορμή για τη δημιουργία της γνωστής πλέον ατάκας, που όσα χρόνια και να περάσουν θα αποτελεί φόβητρο για άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας.
Δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε αν η συνταγή του Γιαννιώτη είχε αποτέλεσμα, ούτε τα μπαχαρικά που χρησιμοποιούσε για το γιατροσόφι του ανεκπλήρωτου έρωτα.
Κείμενο Αντώνης Κωνσταντάρας
Πηγή: vice.com
Comments