Κατόπιν εορτής πανεπιστημιακοί (;)

Eίναι οπωσδήποτε αξιόλογη η προσπάθεια των χιλίων τόσων πανεπιστημιακών να υπογράψουν κείμενο διαμαρτυρίας κατά της απόφασης της κυβέρνησης να προσλάβει ειδικά εκπαιδευμένους αστυνομικούς για να φυλάττουν Θερμοπύλες, συγγνώμη, να παγιώσουν την ασφάλεια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και των καθηγητών τους από την μήνιν τινών θερμόαιμων ξεροκέφαλων που έχουν μπερδέψει την εξέγερση με την ιδεολογική τους ανεπάρκεια. την αμφισβήτηση με τον αμοραλισμό και, αναπόδραστα, τον κυνισμό.

Καλά κάνουν και διαμαρτύρονται και ας δέχονται αμητό επιθέσεων από τους θεματοφύλακες της τάξης και της παντί τρόπω ασφάλειας – και από την κυβέρνηση την ίδια. Περιττό να ειπωθεί ότι οι επιτιθέμενοι ανήκουν σε άλλη σχολή από αυτήν της ανεξαρτησίας και του ανθρωπισμού εν γένει· δεν είναι ανάγκη να τους χαρακτηρίσουμε.

Αυτοί όλοι οι πανεπιστημιακοί, πού, με το συμπάθιο, έβοσκαν όλα αυτά τα χρόνια; Δεν έβλεπαν τι γινόταν μέσα στα ιδρύματα; Δεν αντιλαμβάνονταν τον κατήφορο της Παιδείας; Δεν είχαν λόγο να μιλήσουν στους εκάστοτε «εξεγερμένους»; Μήπως η απαθής αυτή στάση τους ενίσχυσε τα φαινόμενα τραμπουκισμού εκ μέρους των λυσσασμένων «επαναστατών» και μήπως η αλαλία τους τροφοδοτούσε αντιδημοκρατικές εξάρσεις του οποιουδήποτε συντηρητικού στοιχείου;about:blank

Διότι υπάρχουν σπουδαίοι δάσκαλοι, όσο κι αν αυτό ακούγεται αστείο, μέσα στα Πανεπιστήμια, άνθρωποι που έχουν τάξει τη ζωή τους στην καλλιέργεια της έρευνας και της προώθησης της επιστήμης, ο καθείς στον τομέα του. Λοιπόν, μάλλον δεν έχουμε αντιληφθεί ως χώρα τι σημαίνει πανεπιστημιακή εκπαίδευση – ούτε φοιτητές ούτε καθηγητές ούτε κράτος, ούτε επανάσταση. Μάθαμε εντούτοις το «Κράτος κι επανάσταση» – και τι καταλάβαμε;

Αμα δεν διαφυλάξεις αυτό το πολύτιμο αγαθό [όσο ανορθόδοξα κι αν σερβίρεται], αυτό της Παιδείας εννοείται, τότε δεν το υπηρετείς με πάθος και σθένος παρά με σκοπιμότητα και ιδιοτέλεια [προϊόντα, αμφότερα, ματαιοδοξίας και ολιγάρκειας]. Οι λίγοι ξεχωριστοί δάσκαλοι δεν μπορούσαν από μόνοι τους να αντιδράσουν στην έκπτωση του ακαδημαϊκού έργου, έτσι αφοσιωμένοι που ήσαν [είναι] στο δικό τους έργο, κλεισμένοι στον κόσμο τους, τον μικρό, τον μέγα.

Εάν χίλιοι πανεπιστημιακοί είχαν ορθώσει ανάστημα σε κάθε μορφή υποβάθμισης της Παιδείας, μάλιστα της χαρούμενης Παιδείας, δεν θα υπήρχαν φαινόμενα που εξοστρακίζουν τον λόγο και το πνεύμα από τον χώρο εργασίας τους [δημιουργίας τους, είναι το σωστό]. Το θέμα είναι αν υπάρχουν σήμερα δημιουργοί σε αυτόν τον χώρο, άνθρωποι δηλαδή που να μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους το ειδικό βάρος της χώρας τους πρωτίστως και της οικουμένης εν συνεχεία – διότι ο μικρός τόπος είναι ταυτόχρονα και μέγας [το τοπικό είναι και παγκόσμιο, εκτός εάν αυτό έχει ξεχαστεί].

Στεκόμαστε δίπλα τους βεβαίως σε αυτή τους τη διαμαρτυρία, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι αρκετό για να επιφέρει την ανατροπή των κυβερνητικών σχεδίων. Τα κατόπιν εορτής συνήθως λοιδορούνται από όλους, και αντιπάλους αλλά και συνοδοιπόρους. Φταίει βεβαίως το αστυνομικό κράτος, το οποίο όμως ξεπήδησε λόγω της αδιαφορίας πολλών που το επιτιμούν και το βδελύσσονται. Θα πει κανείς, τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Και θα έχει δίκιο.

Γιώργος Σταματόπουλος

Πηγή: efsyn.gr

Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του korinthia.net.gr δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι της σελίδας.