Ανασφάλεια παντού και μια κοινωνία που νιώθει μόνη και απροστάτευτη

Στιγμές τρόμου έζησε μια 80χρονη γυναίκα στην Κόρινθο, όταν άγνωστοι εισέβαλαν στο σπίτι της και τη χτύπησαν για να τη ληστέψουν. Το απόγευμα της Παρασκευής, άτομα που προσποιήθηκαν τους αστυνομικούς πέρασαν την πόρτα της με θράσος, την ακινητοποίησαν με βία και άρπαξαν κοσμήματα πριν εξαφανιστούν. Οι Αρχές ψάχνουν τους δράστες, το Τμήμα Δίωξης και Εξιχνίασης Εγκλημάτων χειρίζεται την προανάκριση, όμως το σημάδι που μένει δεν είναι μόνο στο σώμα της ηλικιωμένης αλλά και στην ψυχή μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Γιατί αυτό το περιστατικό δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο καθρέφτης μιας πραγματικότητας που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε. Μιας πραγματικότητας όπου η ανασφάλεια έχει χωθεί στα σπίτια μας σαν ανεπιθύμητος επισκέπτης. Η 80χρονη γυναίκα θα μπορούσε να είναι η μητέρα μας, η γιαγιά μας, η γειτόνισσα που μεγαλώσαμε μαζί της. Κι όμως, βρέθηκε μόνη απέναντι σε μια βαρβαρότητα που δείχνει ότι κάποιοι δεν φοβούνται τίποτα και κανέναν.

Κι εδώ έρχεται το μεγάλο γιατί. Πώς γίνεται να επενδύεται όσο ποτέ άλλοτε στην ΕΛΑΣ, με προσλήψεις, οχήματα, υποδομές, εξοπλισμό, και η κοινωνία να νιώθει πιο ανασφαλής από κάθε άλλη φορά. Η κυβέρνηση έκανε το νόμος και τάξη σημαία της. Έχτισε έναν ολόκληρο επικοινωνιακό μηχανισμό πάνω στη σιγουριά ότι μπορεί να ελέγξει την εγκληματικότητα. Όμως όταν ένας ηλικιωμένος δέχεται επίθεση μέσα στο ίδιο του το σπίτι, τα συνθήματα μοιάζουν άδεια. Γιατί ο πολίτης δεν μετρά περιπολικά. Μετρά τη στιγμή που γυρίζει το κλειδί στην πόρτα και θέλει να ξέρει ότι τίποτα κακό δεν τον περιμένει από πίσω.

Η ασφάλεια δεν είναι ούτε αριθμοί ούτε παρουσιάσεις εξοπλισμού. Είναι η καθημερινή ανάσα του κόσμου. Είναι το να μπορεί μια γυναίκα να περπατήσει το βράδυ χωρίς να κοιτάζει πίσω της. Να μπορεί ένας ηλικιωμένος να ανοίξει την πόρτα χωρίς τον φόβο ότι κάποιος θα τον κοροϊδέψει, θα τον χτυπήσει, θα τον ληστέψει. Κι αυτό το αίσθημα σήμερα έχει χαθεί.

Όσο τα εγκλήματα πολλαπλασιάζονται, όσο οι γειτονιές νιώθουν αφημένες, όσο τα περιστατικά βίας γίνονται καθημερινότητα, τόσο μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε αυτά που υποτίθεται ότι γίνονται για την ασφάλεια του πολίτη και αυτά που πραγματικά βιώνει. Η κοινωνία δεν ζητά κάτι παράλογο. Ζητά να μην φοβάται. Ζητά να μην κοιμάται με το αυτί στημένη στην παραμικρή κίνηση. Ζητά το αυτονόητο.

Αν δεν αλλάξει η εικόνα, αν δεν υπάρξει πραγματικός σχεδιασμός, παρουσία, πρόληψη και αποφασιστικότητα, τότε θα συνεχίσουμε να μετράμε περιστατικά τρόμου και να αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ. Γιατί ο φόβος δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα. Είναι τοξικός. Διαβρώνει την κοινωνική συνοχή. Μας μικραίνει ως χώρα.

Και όταν ο φόβος μπαίνει στο σπίτι σου, τότε το κράτος έχει ήδη αργήσει.