ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η Κόρινθος υπό τους Φλωρεντίνους (1338-1394)

0

του Σταμάτη Νίκολη: (μέρος Γ ΄,οικονομία, προϊόντα )

Η νομισματική οικονομία ήταν σταθερή στην επικράτεια των Ατζαγιόλι. Γίνονταν πολλά δάνεια ή μετατροπές από το ένα νόμισμα στο άλλο και τα ευρήματα από τις πρόσφατες ανασκαφές της Κορίνθου δείχνουν την ποικιλία των νομισμάτων που ήταν σε κυκλοφορία: τορνέσι κατασκευασμένα στην Κυλλήνη, στην Κόρινθο και τη Θήβα, βυζαντινά νομίσματα, λατινικές και βουλγάρικες απομιμήσεις τους, τορνεσέλι, σόλδια και γρόσια από τη Βενετία, δηνάρια από το Ανδεγαυϊκό Δεσποτάτο της Ηπείρου και μια μεγάλη ποικιλία μάρκων από τραπεζικούς οίκους της Πίζας και της Λομβαρδίας. Γύρω στο 1250 εκδόθηκαν στην Κόρινθο χάλκινα νομίσματα από τον δούκα της Αθήνας και παραμένει άγνωστη η ζήτηση που οδήγησε στην έκδοση κερμάτων τόσο μικρής αξίας. Μετά το 1280 κυκλοφόρησε ένα δηνάριο τορνέσι. Το 1331 οι Ατζαγιόλι ίδρυσαν τράπεζες στη Κυλλήνη και την Κόρινθο.

Πριγκιπάτο της Αχαΐας.
Philippe de Taranto. 1307-1313. 
BI Denier (20 mm, 0,74 g)

Ο Τζανμπατίστα Ουμπαλντίνι, βιογράφος των Ατζαγιόλι τον 16ο αιώνα, ισχυρίζεται ότι ο Νέριο πλούτισε την Κόρινθο με δρόμους και κτίρια, ωστόσο, φαίνεται ότι στις πόλεις οι Ατζαγιόλι είχαν αρκεστεί στα υφιστάμενα ελληνικά κτίρια.

Είναι σίγουρο πως βελτίωσαν τις λιμενικές εγκαταστάσεις στις οποίες προστέθηκε ένας πύργος κάποια στιγμή πριν από τα μέσα του 14ου αιώνα. Το λιμάνι της Κορίνθου ήταν γεμάτο από εμπορικά πλοία της Φλωρεντίας, της Πίζας, της Μονεμβάσιας, της Χίου, ακόμα, της Κύπρου, της Ρόδου, της Μάλτας. Στην ακμή του λιμανιού πολύ συνέβαλε η ταχεία προσπέλαση στα λιμάνια της νότιας Ιταλίας. Τα προϊόντα που εισάγονταν από τη Δύση περιλάμβαναν λεπτά υφάσματα από τη Φλάνδρα, σαπούνι από τη Βενετία, εξοπλισμούς, πανοπλίες, κράνη, βαλλίστρες. Από την Ανατολή ακριβά είδη πολυτελείας, όπως τα μπαχαρικά από κάμφορα μέχρι κανέλα ή από μοσχοκάρυδο και πιπέρι μέχρι ραβέντι, πορσελάνη και μετάξι. Οι βασικές εξαγωγές ήταν τα πασίγνωστα από την αρχαιότητα κρασιά που είχαν ιδιαίτερη ζήτηση.

Εδάφη της Δημοκρατίας της Βενετίας, επικαλυμμένα με σύγχρονα σύνορα: με σκούρο κόκκινο τα εδάφη που κατακτήθηκαν στις αρχές του 15ου αιώνα, με κόκκινα εδάφη στις αρχές του 16ου αιώνα, με ροζ τα εδάφη που κατακτήθηκαν προσωρινά, με κίτρινο χρώμα η κυριαρχία της θάλασσας από τον ενετικό στόλο κατά τον 15ο αιώνα, με πορτοκαλί κύριες διαδρομές, οι μοβ πλατείες είναι τα κύρια εμπορικά μέρη και εμπορικές αποικίες.

Οι ελιές, τα πορτοκάλια (που αποτελούσαν είδος πολυτελείας για τη βόρεια Ευρώπη μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα), τα βερίκοκα, τα σύκα, η σταφίδα, τα τυριά, το μέλι, τα αμύγδαλα και τα καρύδια. Ο κόκκος ή γκράνα, βάση για τις κόκκινες βαφές, επωλείτο στις αγορές της Κορίνθου. Επίσης κατράμι από το ρετσίνι των πεύκων εξαγόταν για όλα τα είδη στεγανοποιήσεων, από πλοία μέχρι στέγες. Οι Ατζαγιόλι εκμεταλλεύθηκαν τα δάση των υποστατικών τους. Το άρθρο 159 των Ασιζών της Ρωμανίας εξαιρούσε τα δάση για τον εφοδιασμό των κάστρων, κάτι που δείχνει κάποιο είδος δασικής διαχείρισης. Οι κάτοικοι των δασών μπορούσαν να χρησιμοποιούν μη οπωροφόρα δένδρα για καυσόξυλα ή για την κατασκευή σπιτιών. Τα βελανίδια που έπεφταν στη γη ήταν κατάλληλα για τροφή χοίρων, τα υπόλοιπα όμως μαζεύονταν για την παραγωγή βαφών. Υπήρχε σαφής διάκριση ανάμεσα στα δάση που ανήκαν στους άρχοντες και σε εκείνα που ήταν κοινά για όλους. Περιέργως, δεν γίνεται καμιά αναφορά σε γιδοπρόβατα, που έβοσκαν και αποψίλωναν την κορινθιακή γη. Οι Ατζαγιόλι κατείχαν πευκοδάση γνωστά σαν «arveri de rasa» (δένδρα για ξυλεία). Εκτός από τα ξύλα, το ρετσίνι και το κατράμι, το πεύκο ήταν το πιο προσφιλές είδος οικοδομικής ξυλείας. Το ρητινώδες ξύλο ήταν επίσης χρήσιμο για την κατασκευή φωτιστικών δαυλών για τα σπίτια και τα κουκουνάρια για να δίνουν γεύση στο κρασί. Πολλά από αυτά τα προϊόντα ξυλείας ήταν ίσως απαραίτητα στην τοπική οικονομία, πρέπει όμως να υπήρχαν εξαγωγές οικοδομικής ξυλείας και κατραμιού στη Βενετία. Αν και υπάρχει αναφορά για κάποια παραγωγή μεταξιού στα κτήματα των Ατζαγιόλι, δεν έχουμε καμιά πληροφορία για φυτείες μουριάς. Άλλες βασικές σοδειές από τα κτήματα των Ατζαγιόλι ήταν σιτάρι, κριθάρι, βρώμη, κεχρί και ένα είδος βίκου που λεγόταν ροβιά. Αυτό το τελευταίο αποτελούσε, μαζί με τη βρώμη και το κεχρί, το κύριο είδος διατροφής των ζώων.

8eCUgvCwsa

Τι είπε ο Μηταράκης για τη δομή της Κορίνθου

Previous article

Λίμνη Βουλιαγμένης

Next article

You may also like

Comments

Comments are closed.