ΤΟΥ ΛΑΜΠΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ (Μέρος ζ΄)

Την αυγή της Αγίας Παρασκευής, ξημέρωνε η μεγάλη ημέρα, που θα εσήμαινε την σωτηρία της Επανάστασης του ’21 και θα ξαναζωντάνευε τους θρύλους και τα έπη της αιώνιας Ελλάδας. «Συνέπεσε δε – γράφει ο γραμματεύς του Θ. Κολοκοτρώνη Μιχ. Οικονόμου στα «ιστορικά της Ελλην. Παλιγγενεσίας» – να είναι νηνεμία και η ατμόσφαιρα αιθαλοειδής και σκοτεινή, ως αραιά τις ομίχλη (θάλπωσις)». Δεν ήταν γι’ αυτόν τον λόγο, δυνατό να ιδεί κανείς μακρυά και χρειάσθηκε ο θρυλικός «Γέρος του Μοριά» να στείλει τον υπασπιστή του Φωτάκο Χρυσανθακόπουλο κατά το Άργος, να κατοπτεύσει τις κινήσεις του εχθρού. Στις 7 το πρωί δόθηκε από τον Φωτάκο το σύνθημα «κίνησις των Τούρκων προς Δερβενάκι».
Έτριψε τα χέρια από ικανοποίηση ο «Γέρος». Ό,τι είχε προβλέψει, άρχισε να πραγματοποιείται.
Δεν έχασε καιρό. Συγκέντρωσε το «Στράτευμά» του – 2.350 άνδρες όλους-όλους – κι ετοιμάσθηκε για το μεγάλο ξεκίνημα, που θα έκρινε την τύχη της Επανάστασης και της Φυλής.
Λίγο πριν ξεκινήσει, ανέβηκε σε μια σκεπή σπιτιού, του Άη Γιώργη της Νεμέας, κι έβγαλε λόγο:
– «Έλληνες! βροντοφώναξε. Σήμερα εγεννήθημεν και σήμερα θ’ αποθάνωμεν δια την σωτηρίαν της Πατρίδος και δια την ιδικήν μας!
Ιδού, τι πρέπει να κάνετε. Αμέσως να πάτε στα κονάκια σας να πάρετε το ταΐνι σας.
Εδιάταξα να σας δοθεί, καθώς και τα φουσέκια, αλλά να είσθε έτοιμοι στο γελέκι, όλοι οι δυνατοί, τους δε αδύνατους και τα περιττά πράγματα, τα ζώα σας και τις καπότες σας να τις στείλετε εις το αντικρινό βουνό του Αγίου Γεωργίου, όπου διέταξα να παν και τα δικά μου πράγματα. Εκεί θα είμαι και θα με ευρήτε εις οποιανδήποτε αποτυχίαν, ο μη γένοιτο. Αν ο εχθρός μάς νικήσει, εκεί θα μαζωχθούμεν. Τούτο σας το λέγω έτσι, για να γνωρίσετε τον τόπον. Αλλά, σας λέγω και τούτο, ότι απόψε ήρθε η τύχη της Πατρίδος μας – η Παναγία – και μου είπεν, ότι θα είμεθα νικηταί τόσον πολύ, όπου άλλην νίκην καλλιτέραν από την σημερινήν δεν εκάμαμεν, αλλ’ ούτε θέλομεν κάμει. Έχω τόσην βεβαιότητα, να σας το ειπώ, να μην πάρετε ούτε τ’ άρματά σας, δια να πάρωμεν των Τούρκων.
Σήμερα, ετόνισε, υψώνοντας την φωνή του ο Κολοκοτρώνης, καθείς από μας θα καταδιώκει πολλούς, θα πάρετε λάφυρα πολλά και τους θησαυρούς του Αλή Πασά θα τους μοιράσετε με το φέσι. Τα φλουριά που έχουν οι Τούρκοι, είναι χρήματα χριστιανικά. Τα είχεν ο τύραννος της Ηπείρου παρμένα από τους αδελφούς μας.
Ό Άγιος Θεός μάς τα έστειλε και είναι κελεπούρι δικό μας. Αύριον, αυτήν την στιγμήν, θα σας ιδώ όλους με τ’ άρματα των Τούρκων, με τα άλογά τους, λαμπροφορεμένους με τα ρούχα τους.
Ό Θεός είναι με ημάς, να μη σας μέλλει τίποτα. Πηγαίνετε να ετοιμασθείτε, καθώς σας είπα, και να έλθετε εδώ όλοι να ξεκινήσουμε μαζί».
Μ’ αυτά τα απλά, όσο κι ενθουσιαστικά λόγια τού Κολοκοτρώνη, ενθουσιάστηκαν οι στρατιώτες του και δεν έβλεπαν την ώρα να χτυπηθούν με τον εχθρό. Νοερά έβλεπαν λαμπροντυμένη, μέσα σε αστραφτερό φωτοστέφανο, την ίδια την Παναγία – «το είπε ο Γέρος» – ν’ αγναντεύει από την κορφή τού Αγριλόβουνου, να κατοπτεύει το έδαφος, «Υπέρμαχος Στρατηγός» έτοιμη να πολεμήσει μαζί τους, για την ελευθερία και για την πίστη των Ελλήνων. Πώς να μη νικήσουν;
Έπειτα έβλεπαν τον θρυλικόν «Αρχηγό», που είχε «φάει το μπαρούτι με την χούφτα», να υψώνεται επιβλητικός, πάνω στο ατίθασσο άλογό του, σαν μυθολογικός γίγαντας, σαν Ηρακλής, σαν Λεωνίδας, σαν Μέγας Αλέξανδρος, να είναι «πανταχού παρών», να δίνει οδηγίες και διαταγές, να εμψυχώνει, να ενθαρρύνει, να αγριεύει άλλοτε, να γελάει κάποτε, να αστειεύεται ακόμη και στην πλέον κρίσιμη στιγμή «δια σπουδαιολογίας και χονδρών αστειοτήτων».
Ποιος εχθρός, ποιος αντίπαλος μπορούσε να του παραβγεί σε ηρωϊσμό, σε στρατηγική, σ’ εξυπνάδα, σε σύνεση και σε δύναμη;
Ο αυτόπτης της ιστορικής μάχης, Φωτάκος, σε λίγες γραμμές στ’ «Απομνημονεύματά» του, δίνει μιά ζωηρή εικόνα του ξεκινήματος των λεοντόθυμων παλληκαριών για τα Δερβενάκια.
«Αφού ετοιμάσθηκαν τα πάντα – γράφει – καθώς διέταξεν ο Αρχηγός, εμαζώχθησαν οι στρατιώτες και τους ξεκίνησε με τραγούδια και χαρές. Τους έκανε να χλιμιντρούν ωσάν βαρβάτα άλογα».
Όμορφη, αθάνατη στιγμή, που ξεγλύστρησε, θαρρείς, από το άδυτο της αιωνιότητας, από τις Θερμοπύλες, όταν οι τριακόσιοι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα καρτερούσαν τραγουδώντας τον θάνατο, από την Σαλαμίνα όταν με τον Θεμιστοκλή, άρχιζαν τον «υπέρ των όλων» αγώνα, προσμένοντας τη νίκη ή τη θανή.
Μπροστά, πάνω σ’ ένα περήφανο άτι ο Θ. Κολοκοτρώνης και πίσω, άτρομοι, αισιόδοξοι και τρομεροί οι Έλληνες, μιά χούφτα παλληκάρια μονάχα, που – «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» – δεν έβλεπαν την ώρα και την στιγμή ν’ αναμετρηθούν με χιλιάδες καλοταϊσμένους εχθρούς, πεζούς και καβαλλάρηδες, οπλισμένους με τα πλέον ισχυρά όπλα της εποχής, εκεί στις νεώτερες Θερμοπύλες και στην – κατά τον ποιητή του Έπους – «Χερσαία Σαλαμίνα», τα Δερβενάκια της Νεμέας.
Στις 10 το πρωί είχανε φθάσει στα Αθάνατα στενά.
Τακτοποίησε εκεί τον στρατό του, ώρισε τις θέσεις που θα έπιανε κάθε καπετάνιος του και ο πανέξυπνος Μοραΐτης Αρχηγός των Ελλήνων, για να φαίνεται μεγαλύτερο το «στράτευμά» του, αλλά και για να ρίξει ευκολώτερα τους Τούρκους στη φονική παγίδα, συγκέντρωσε στο «Αγριλόβουνο» τα ζώα της περιοχής και τα έντυσε με φουστανέλλες, καπότες και φέσια, ύψωσε γύρω τους σημαίες και σε συνέχεια αυτός με δέκα συντρόφους του έστησε εκεί ανάμεσα το στρατηγείο του.
Η κορυφή «Τεπές» που είχε στήσει το στρατηγείο του ο θρυλικός «Γέρος του Μωριά», εδέσποζε της περιοχής. Ήταν προς την πλευρά του χωριού Άγιος Γεώργιος, που είχε ευρύ οπτικό πεδίο. Από κει μπορούσε ο Θ. Κολοκοτρώνης να παρατηρεί τα πάντα και ανάλογα με την περίπτωση να κανονίζει τη διεύθυνση της μάχης. Το σχέδιό του ήταν απλό όσο και μεγαλόπνευστο. Έπρεπε οι Τούρκοι να πιστέψουν ότι όλη η δύναμη των Ελλήνων επαναστατών είχε συγκεντρωθεί προς την πλευρά του Αγίου Γεωργίου, ώστε να εξαναγκασθούν αντί της κάπως ομαλής πορείας από την οδό Αγίου Γεωργίου προς την Κουρτέσα του Αγίου Βασιλείου να προτιμήσουν ν’ ακολουθήσουν την ατραπό των Δερβενακίων και να πέσουν στη φονική ενέδρα των Ελλήνων. Αν έφευγαν από τον Άγιο Γεώργιο θα διέφευγαν πολλοί Τούρκοι, ενώ τόσο ο Κολοκοτρώνης, όσο και τα γυναικόπαιδα της περιοχής, που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του, υπήρχε κίνδυνος να πέσουν στα χέρια του εχθρού και να εξοντωθούν.
Συνεχίζεται
Comments