Η καταστροφή του Δράμαλη. Η μάχη του Βασιλικού. (β ΄)

ΤΟΥ ΛΑΜΠΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ

Στις 7 Αυγούστου οι Τούρκοι απετόλμησαν μιά περισσότερο συστηματική έφοδο. Προχώρησαν με μιά δύναμη γύρω από τις τρεις χιλιάδες και έφτασαν μέχρι το Κιάτο με σκοπό, ίσως να ξεφύγουν, αν μπορέσουν, κατά την Βοστίτσα, ή να πιστοποιήσουν πάνω κάτω ποια δύναμη διαθέτουν οι Έλληνες και με την ευκαιρία να φορτώσουν στα ζώα, σταφίδα, ξύλα και τρόφιμα. Αυτές τις κινήσεις των εχθρών τις είδε από το παρατηρητήριό του ο Θ. Κολοκοτρώνης και υπέθεσε, πως οι Τούρκοι σκοπεύουν ν’ ανοίξουν πέρασμα και να ξεφύγουν για την Πάτρα. Αμέσως διέταξε να τους χτυπήσουν η εμπροσθοφυλακή των Πετιμεζαίων και των Κορινθίων με τον Γενναίο και τον Παπανίκα. Καθώς άρχιζε η συμπλοκή, πάνω από την περιοχή των αμπελώνων του Κιάτου, έφτασαν σε ενίσχυση και τα Σώματα του Δημ. Πλαπούτα και του Παν. Γιατράκου.

Και όπως αναφέρει ο Γενναίος στ’ απομνημονεύματά του «όλοι ομού ορμήσαντες εναντίον των Τούρκων τους έτρεψαν εις φυγήν δια Κόρινθον με μεγάλην των θραύσιν, όπου καν δεν επρόφτασαν οι δυστυχείς Τούρκοι καν να φάγωσι από την ώριμον τότε σταφίδαν, όπου έγεινεν έτι και εις μικρός ακροβολισμός».

Στο πεδίο της μάχης έμειναν 60 Τούρκοι και 4 Έλληνες, τραυματίσθηκαν όμως πολλοί Τούρκοι, που μεταφέρθηκαν στην Κόρινθο.

Στις 12 Αυγούστου οι Τούρκοι βγήκαν «πανστρατιά» από την Κόρινθο με σκοπό φαίνεται να απωθήσουν τους Έλληνες από τα υψώματα του Βασιλικού και της Βάλτσας, να απασχολήσουν τους πολιορκητές σε μάχη και την ίδια ώρα να βρει ευκαιρία ένα σημαντικό τμήμα της Δραμαλικής Στρατιάς να φύγει από τον παραλιακό δρόμο Σικυωνίας – Βοστίτσας. Από το πρωί ο Τούρκικος στρατός, γύρω στις εξ χιλιάδες, από τις οποίες χίλιοι ήσαν καβαλλάρηδες, ξεχύθηκε σαν ορμητικός χείμαρρος, με αλαλαγμούς και τυμπανοκρουσίες και αφού προχώρησε για το Κιάτο, άρχισε σε συνέχεια να ανηφορίζει προς τα υψώματα του Βασιλικού.

Πρώτος χτυπήθηκε με τους Τούρκους και τους απησχόλησε αρκετή ώρα ο γυιός του Κολοκοτρώνη Γενναίος με ογδόντα διαλεχτά παλληκάρια του. Στο μεταξύ έφτασαν σε ενίσχυσή του οι Πετιμεζαίοι, ο Δημ. Πλαπούτας, ο Παν. Γιατράκος, ο Παπανίκας κι άλλοι οπλαρχηγοί. Η μάχη γενικεύτηκε σε λίγο.

Οι Τούρκοι από την επίθεση πέρασαν στην άμυνα, ώσπου αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν, αφήνοντας ξωπίσω τους αρκετούς νεκρούς και τραυματίες. Τρέχοντας κατηφόρισαν μέχρι τον Βοχαΐτικο κάμπο. Εκεί, αντί να τραβήξουν αυτή την φορά για την Κόρινθο, κρύφτηκαν μέσα στ’ αμπέλια και στις γράνες. Ήταν, όπως αποδείχτηκε αργότερα, ένα καλά υπολογισμένο στρατήγημα του αρχηγού του Τούρκικου ιππικού Δελή – Αχμέτ για να παρασύρουν ένα μέρος από τους διώκτες τους στον κάμπο κι εκεί να τους επιτεθούν και να τους εξοντώσουν. Τρεις χιλιάδες ήσαν οι Τούρκοι, που ήσαν σκορπισμένοι μέσα στ’ αμπέλια και κοντά χίλιοι οι ντελήδες, που ενεδρεύανε σε μιά ρεματιά. Ένα πλούσια στολισμένο άλογο είχε εγκαταλειφθεί εκεί κοντά, μαζί με διάφορα πράγματα. Ήταν η παγίδα, για να τραβήξει τους Έλληνες να τους ακολουθήσουν.

Πραγματικά, οι περισσότεροι από τους στρατιώτες των Πετιμεζαίων νομίζοντας πως είχαν εγκαταλειφθεί πολλά λάφυρα και το άλογο από τους Τούρκους, πήραν τον κατήφορο. Ακολούθησαν και πολλοί Μιστριώτες και Φαναρίτες. Ο πρώτος από τους άνδρες του σώματος του Αναγνώστη Πετιμεζά, που πλησίαζε στο αφημένο Τούρκικο άλογο, χτυπήθηκε ξαφνικά από τούρκικο βόλι κι έμεινε στον τόπο. Την ίδια στιγμή άναψε το τουφεκίδι. Δεξιά – ζερβά ξεπετάγονταν οι Τούρκοι από τις κρυψώνες τους και τουφέκιζαν τους Έλληνες. Οι τελευταίοι αιφνιδιάστηκαν. Όταν είδαν και τους ντελήδες να φτάνουν καλπάζοντας στον τόπο της συμπλοκής, κυριολεκτικά πανικοβλήθηκαν.

Οι περισσότεροι το ’βαλαν στα πόδια για να σωθούν. Ό Αναγνώστης Πετιμεζάς με τον γυιό του, ο Παπα – Καλομοίρης από τον Μυστρά και ο Τζανετάκης βρέθηκαν ανάμεσα σ’ αυτούς που έφευγαν και πάσχιζαν να τους εμψυχώσουν με το παράδειγμά τους, να τους συγκρατήσουν κι έπειτα όλοι μαζί να χτυπήσουν τους Τούρκους. Μανιασμένος ο ηρωικός Πολέμαρχος, ο Αναγνώστης, απ’ την φονικήν ενέδρα των Τούρκων και από την άτακτη φυγή των παγιδευμένων Ελλήνων, βροντοφωνάζει προς όλες τις κατευθύνσεις:

«- Αδέρφια! Πού πάτε αδέρφια! Γιατί προδίνουτε τον όρκο που δώσατε στην Πατρίδα. Γυρίστε πίσω! Συναχθήτε κοντά μου! Ας πολεμήσουμε κι ας πεθάνουμε στην ανάγκη για το καλό των αδερφών μας, για το λευτέρωμα της Πατρίδος μας! Μην ατιμάζουμε την νίκη, που κερδίσαμε πολυώρα!».

Πολλοί απ’ αυτούς, που έφευγαν σταμάτησαν σαν άκουσαν τη φωνή του γενναίου κλεφτοκαπετάνιου. Πήραν θάρρος, εμψυχώθηκαν· και τον ακολούθησαν σ’ αυτό τον φρενιασμένο δρόμο προς τη δόξα και τον θάνατο.

Βρόντηξαν περήφανα για άλλη μιά φορά τα Ελληνικά καριοφύλλια και κάθε τους βόλι εύρισκε αλάθητο το στόχο, κι όταν τα βόλια σώθηκαν, οι Πετιμεζαίοι, πατέρας και γυιός παίζουν ατρόμητα τις σπάθες και παίρνουν αράδα πλήθος τούρκικα κεφάλια.

Συνεχίζεται.

Δεν επιτρέπεται η αναπαραγωγή και η αναδημοσίευση.