Γ.Σώκος: ο ηθοποιός Ηλίας Λέκκας άφησε την τελευταία του πνοή με ένα δικό μου ποίημα

ΗΛΙΑΣ ΛΕΚΚΑΣ…ΝΟΜΙΣΑΝ ΟΤΙ ΕΠΑΙΖΕ ΘΕΑΤΡΟ!
πώς έζησα την τελευταία «παράσταση».

Γιάννη Σώκου

Σάββατο βράδυ, 17 Οκτωβρίου 2020.  

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ» Διμηνιού έχει οργανώσει «Λογοτεχνική Βραδιά,
με Διμηνιώτες Δημιουργούς» και ο ηθοποιός Ηλίας Λέκκας βρίσκεται στο μικρόφωνο.
Μόλις έχει τελειώσει την απαγγελία ενός ποιήματος με τίτλο «Ημερολόγιο»,
όπου περιγράφεται ο διαδοχικός θάνατος δέκα στρατιωτών.
Ο κόσμος ξεσπά σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα για την υπέροχη ερμηνεία του ποιήματος
που τελειώνει με τα λόγια τού τελευταίου νεκρού στρατιώτη, στα χείλη του Ηλία:

«… Του Φλεβάρη νύχτα στερνή
μα δεν έχω τώρα φωνήκι ούτε χέρι να γράφω πως έχουμε, μάνα μου, βρεί, 
στο παγωμένο μας αμπρίδέκα στρατιώτες τάφο»!

Θρίαμβος. Ο ενθουσιασμός του κοινού έχει φτάσει στο αποκόρυφο.
Ο Ηλίας φανερά χαρούμενος, χαμογελά και βάζει ελαφριά το χέρι λίγο κάτω από την καρδιά σαν να υποκλίνεται ευγενικά και γέρνει ελαφρά προς τα πίσω έτσι που πολλοί θεωρούν ότι κάνει πάλι μία από εκείνες τις εμπνευσμένες θεατρικές του μη αναμενόμενες κινήσεις.
Τελικά, ο φίλος Ηλίας μας ξεγέλασε.
Αφού εισέπραξε όλο το χειροκρότημα άλλαξε ξαφνικά ρόλο.
«Έπαιξε», αλλά στ’ αλήθεια, τον στρατιώτη της πρώτης στροφής,

«…Του Φλεβάρη εικοσιμιάκαι ελπίδα καμιά,
ούτε μια για μιάνάλλη ημέρα.                                                                       
Δυό μέτρα εμπρός ο εχθρός,                                                              
ο εχθρός δυό μέτρα εμπρός και στα στήθια η σφαίρα»!

Η κλίση του σώματος προς τα πίσω, τελικά, δεν ήταν θεατρικό τερτίπι.
Ήταν από τη «σφαίρα» της μοίρας που τον βρήκε κατάστηθα
και τον έστειλε στην ουράνια γειτονιά των καλλιτεχνών…
Εκείνων των ελάχιστων καλλιτεχνών οι οποίοι έχουν την τύχη
να αποχαιρετούν το κοινό ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ
που η καρδιά τους δεν αντέχει άλλη αγαλλίαση και χαρά…
ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που η ψυχή φτερουγά προς την αιωνιότητα
εν μέσω ενθουσιωδών χειροκροτημάτων.