By 
Σύμφωνα με μια ευρέως διαδεδομένη άποψη το εστιατόριο γεννήθηκε στο Παρίσι της γαλλικής επανάστασης, όταν άνεργοι σεφ και μάγειροι αριστοκρατικών οίκων διέθεσαν τις οικονομίες τους για να ανοίξουν την επιχείρησή τους. Εποχή επανάστασης, εποχή υπερβολών. Απολίτιστη ακρότητα το εστιατόριο για τους αντεπαναστάτες, πρόκληση προς τη δημοκρατία για τους επαναστάτες. Στη γκιλοτίνα θα οδηγηθεί, ως νοσταλγός του παρελθόντος, ο πρώην σεφ στα ανάκτορα και μετέπειτα εστιάτορας Σαρλ Ντουαγιέν. Η γκιλοτίνα επίσης θα καρατομήσει και τον «αδιάφθορο» Ροβεσπιέρο, τερματίζοντας την περίοδο της τρομοκρατίας.
Ανακουφισμένοι οι παριζιάνοι γρήγορα θα στραφούν προς την καλοπέραση και τη διασκέδαση. Το ένα έφερνε το άλλο. Η αλλαγή στις νοοτροπίες αύξησε τη ζήτηση για ψυχαγωγία, τα εστιατόρια πολλαπλασιάζονταν και άρα οι ανάγκες για προσωπικό, ο ανταγωνισμός δημιουργούσε νέα «πιάτα» και ολοένα πλουσιότερα μενού, τα οποία με τη σειρά τους ανατροφοδοτούσαν τη γαστρομανία.
Ο Μαθουρέν Ροζ ντε Σαντουασό, ένας απίθανος οραματιστής διαφόρων τρελών σχεδίων και με κάμποσα χρόνια φυλακή στην πλάτη του, έδωσε αποτελεσματική λύση και στα δύο αυτά ζητήματα επινοώντας και λειτουργώντας το πρώτο εστιατόριο (1766), όπως το ξέρουμε σήμερα: ο πελάτης αποφασίζει πότε θα πάει στο εστιατόριο, τι θα φάει και πόσο θα ξοδέψει (χάρη στην επινόηση του μενού), πόση ώρα θα διαθέσει για το γεύμα του, και με ποια παρέα θα το απολαύσει σε δικό του τραπέζι.
(Διαβάστε τη συνέχεια εδώ)
Comments