ΑΠΟΨΕΙΣ

Λαός και μύθος

0

Γιώργος Σταματόπουλος

Είναι τετριμμένο και ανιαρό να βάλλει κανείς κατά της εξουσίας και να αφήνει ταυτοχρόνως τον λαό στο απυρόβλητο. Λαός: άλλοτε σοφός, άλλοτε ξεχασιάρης και μαραζιάρης, άλλοτε δίκαιος και άλλοτε αλλόφρων. Πάντα διαιρεμένος, ποτέ σε συνοχή, παρά μόνο στα ντέρτια και στην κατανάλωση. Μερικές φορές φονιάς, πολλές ραγιάς [εύκολα κατακρίνουμε, δύσκολα αντιστεκόμαστε σε κρατικές αυθαιρεσίες].

Τι να πει κανείς για έναν λαό που ξεχνάει τους χορούς του, που δεν χορεύει παρά μόνο στα πανηγύρια -και σε αυτά μάλιστα οι πιο γ ε ν ν α ί ο ι ανεβαίνουν στην πίστα. Η πίστα πια δεν είναι ελληνική γη παρά μια ψυχική [εντελώς προσωπική] αποφόρτιση. Εδώ που τα λέμε, τι μπορεί να κάνει ένας λαός που άγεται και φέρεται από χλομά πολιτικά κόμματα, από επαγγελματίες της πολιτικής δράσης;

Παρακολουθεί κανείς τη σύγκρουση ιδεών στην Ελλάδα και απογοητεύεται από την απροθυμία [ίσως και παραίτηση] των συγκρουόμενων να προσέλθουν σε πραγματική διαμάχη. Οι ιδέες, άυλες ούτως ή άλλως, δεν συγκινούν πλέον τους λαούς -δεν τους συνέχουν εννοείται, σε αντίθεση με θρησκευτικές δοξασίες, που όλο και προσελκύουν ανθρώπους, με παιδεία υποτίθεται. Λαοί που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους δεν έχουν καλό μέλλον στην παγκόσμια γεωγραφία -και ας μην αναφερθεί εδώ η χρήση της γλώσσας [επίσης λαοί οι οποίοι δεν φροντίζουν να γεννηθούν τόποι στους οποίους παράγονται οι ιδέες, πανεπιστήμια ας πούμε πρόχειρα]. Κάθε ιδέα έχει τη δική της ιστορία, δυστυχώς ή ευτυχώς.

Ακούει κανείς κάτι περίεργες έννοιες, όπως: ελληνοκεντρισμός, ελληνοχριστιανισμός, νεωτερικότητα, ελληνικότητα, φιλελευθερισμός, σοσιαλδημοκρατία κ.ά., ακατανόητες στην πραγματικότητα. Πρέπει να σκεφτεί αμέσως τι κρύβεται πίσω από αυτές, ποιος τις προωθεί, τι προσδοκά από την επικράτησή τους, πώς αυτές ενδύονται εθνικό τάχα μανδύα. Αλλά δεν υπάρχει χρόνος [και διάθεση] για σκέψη -η μόνη σκέψη για τους πολλούς είναι η επιβίωση, αλλά και τι να κάνουν; Τι να κάνουμε;

Διακόσια χρόνια τώρα εκείνο που διακρίνεται είναι ένα σύμφυρμα ιδεών, καταναλωτισμού, εκσυγχρονισμού δήθεν, μιμητισμού [κυρίως] και τέλος ωχαδερφισμού. Αυτό βεβαίως δεν εκλαμβάνεται ως λαός αλλά σαν εθνικό φιάσκο. Εχουν γίνει εντούτοις άλματα, λεν, και θαύματα, όχι βεβαίως από τις δικές μας ικανότητες αλλά ως έξωθεν βοήθεια. Εξόν από ευάριθμες, υψίστου κάλλους, αντιστασιακές περιόδους, η ύπνωση [και τύφλωση] παραμένει -και επιμένει. Στον λαό εντυπώνονται σύμβολα και όχι τα άρθρα του Συντάγματος -η μνήμη πάντα είναι πρόσκαιρη, διότι η διαρκής απαιτεί πνευματικό έργο· είπαμε, όμως, ότι δεν υπάρχει χρόνος για πνευματικές διεργασίες. Εδώ που τα λέμε ο καθένας ανεβαίνει τον γολγοθά του, η σκέψη μάς μάρανε; Τι, όμως, προτιμά ανάμεσα στον μύθο και τον λόγο;

«Ο νεοελληνικός μύθος αναφέρεται στο έθνος και όχι στο κράτος, είναι προϊόν της ιστορικής και ιδεολογικής κατίσχυσης ενός εννοιολογικά ασαφούς έθνους απέναντι στο αστικό εθνικό κράτος και ονομάζεται, με έναν πολυσήμαντο όρο, “ελληνοκεντρισμός”» (Παν. Κονδύλης: Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, Εκδόσεις Θεμέλιο).

πηγή: efsyn

Νέος επικεφαλής της ΚΟ του ΚΙΝΑΛ ο Μιχάλης Κατρίνης -Ανδρουλάκης: Πήρα ξεκάθαρη εντολή ενότητας και αυτονομίας

Previous article

Ρουμανία: Γνωστή Ιταλίδα δημοσιογράφος «όμηρος» αντιεμβολιαστριας γερουσιαστή (βίντεο)

Next article

You may also like

Comments

Comments are closed.