«Πάρε με όταν φτάσεις»: Η «σιωπηρή» διαμαρτυρία των μαθητών εξαπλώνεται σε όλη την Ελλάδα

«Πάρε με όταν φτάσεις». Μία φράση συνηθισμένη από τα χείλη γονιών και συντρόφων, που όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε ακούσει. Άλλοτε, το τηλέφωνο θα χτυπήσει, «είμαι καλά έφτασα», κι άλλες φορές θα ξεχαστείς, η κλήση δεν θα γίνει ποτέ, αλλά η αγκαλιά της επιστροφής θα αφήσει πίσω κάθε αγωνία.

Δεν έγινε, όμως, το ίδιο στο φονικό Intercity…

Δεκάδες κλήσεις δεν απαντήθηκαν, δεκάδες κινητά συνέχισαν να χτυπούν μετά τις «23.25» το βράδυ της Τρίτης. Η απάντηση «καλά είμαι, έφτασα» δεν ακούστηκε ποτέ από την άλλη γραμμή.

Η φράση πήρε τα τελευταία 24ωρα δραματική χροιά και έγινε σύμβολο για τις κλήσεις που δεν απαντήθηκαν.

Με «όπλα» τους τη σχολική τσάντα και το σώμα τους σχηματίζουν τις φράσεις – σύμβολο της τραγωδίας των Τεμπών.

«Πάρε όταν φτάσεις», «Τέμπη», «Ποτέ Ξανά».

Από τη Λάρισα μέχρι την Κρήτη, οι μαθητές των σχολείων εκφράζουν τα βαθιά τους συλλυπητήρια, περιμένοντας και αυτοί τις απαντήσεις…

Tην ίδια στιγμή, πέρα από τις συμβολικές κινήσεις διαμαρτυρίας έχει ξεσπάσει ένα κύμα καταλήψεων.

Καταλήψεις και εκδηλώσεις μνήμης που κάποιοι φοβούνται πως θα πάρουν χαρακτηριστικά κινηματικής αντίδρασης σε όλη τη χώρα. Οι εικόνες είναι γροθιά στο στομάχι για κάθε ελληνική οικογένεια. Οπότε, αν αρχίσουν να παίρνουν πιο μαζικό χαρακτήρα, το μήνυμα που θα σταλεί θα είναι βροντερό και θα αγγίξει το «μαλακό υπογάστριο» της κοινωνίας.