By Το 1945, η κατάσταση για την Αυτοκρατορία του Ανατέλλοντος Ήλιου ήταν τραγική. Σχεδόν όλα τα κατακτηθέντα εδάφη της στον Ειρηνικό ωκεανό είχαν απολεσθεί, ο πόλεμος είχε φτάσει στα ίδια εδάφη με την απώλεια των νησιών Ίβο Ζίμα και Οκινάουα, η ηπειρωτική χώρα δεχόταν, σχεδόν καθημερινά, ισοπεδωτικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς ενώ και η ΕΣΣΔ είχε αρχίσει τις επιθέσεις κατά των κτήσεων της αυτοκρατορίας στην Μαντζουρία.
Παρά τις συνεχείς ήττες και τις εφιαλτικές απώλειες οι Ιάπωνες επιτελείς, διαπνεόμενοι από το πνεύμα των σαμουράι που ήθελε την παράδοση να ισοδυναμεί με ταπείνωση και επέβαλε συνέχιση του αγώνα μέχρι θανάτου, σχεδίαζαν την άμυνα της κυρίως χώρας. Για τον σκοπό αυτό κατασκευάζονταν νέα οχυρωματικά έργα ενώ κλήθηκαν υπό τα όπλα όλοι οι Ιάπωνες πολίτες ασχέτως φύλου.
Την ίδια στιγμή, οι Αμερικανοί επιτελείς βρίσκονταν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα. Ο πόλεμος είχε κρατήσει πολύ και είχε αρχίσει να καταπονεί την αμερικανική οικονομία. Οι προβλέψεις ήταν δυσοίωνες. Μια αποβατική ενέργεια στο κυρίως νησιωτικό σύμπλεγμα θα συναντούσε λυσσαλέα και φανατική αντίσταση ενώ εκτιμούσαν ότι θα χρειαζόταν τουλάχιστον ένα έτος ακόμα μέχρι την ολοκληρωτική κατάκτηση της χώρας με τις εκτιμώμενες απώλειες να ανέρχονται σε 500.000 άνδρες. Ταυτόχρονα, οι Σοβιετικοί επέλαυναν ακάθεκτοι προσαρτώντας συνεχώς νέα εδάφη και σχεδιάζοντας οι ίδιοι απόβαση. Πλέον γινόταν ένας αγώνας δρόμου για την κατάληψη της Ιαπωνίας.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα ο πρόεδρος Τρούμαν επέλεξε μια «ιδανική» λύση, την χρήση της ατομικής βόμβας. Το έργο ανέλαβε η αμερικανική αεροπορία υπό άκρα μυστικότητα. Αν και είχαν υποδειχθεί διάφοροι στόχοι, τελικά ως τόπος ρίψης επιλέχθηκε η πόλη της Χιροσίμα δεδομένων των ιδανικών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν.
Στις 6 Αυγούστου 1945, το Enola Gay βρισκόταν πάνω από τον στόχο του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά το σύνολο, σχεδόν, της πόλης είχε ισοπεδωθεί εξαϋλώνοντας 70.000 κατοίκους και τραυματίζοντας άλλους τόσους. Ένας από τους πολυβολητές του Β-29 βλέποντας το μανιτάρι της έκρηξης παγωμένος από την ισχύ του νέου όπλου αναφώνησε: ‘Τί κάναμε’! Την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος Τρούμαν έτρωγε μαζί με το πλήρωμα ενός θωρηκτού. Όταν τον πληροφόρησαν για την επιτυχή έκβαση της επίθεσης αλλά και για τα αποτελέσματά της, φώναξε ενθουσιασμένος: ‘Παιδιά, μόλις ρίξαμε σε αυτούς τους μπάσταρδους μία βόμβα που ισοδυναμεί με εκατοντάδες χιλιάδες τόνους δυναμίτιδας! Τους ισοπεδώσαμε!’ δεχόμενος τις ξέφρενες επευφημίες του πληρώματος.
Όλος ο κόσμος είχε μείνει εμβρόντητος από την φονική ισχύ του νέου αυτού όπλου. Λίγο καιρό αργότερα στις 9 Αυγούστου 1945, μια δεύτερη βόμβα θα έπληττε το Ναγκασάκι με τα ίδια αποτελέσματα και μέσα σε σύντομο διάστημα η Ιαπωνία θα συνθηκολογούσε σηματοδοτώντας την λήξη του Β’ ΠΠ.
Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει μέχρι και σήμερα: Ήταν αναγκαία αυτή η μαζική δολοφονία αμάχων;
Κατά τους Αμερικανούς επρόκειτο για ένα ηθικό δίλημμα. Μπορούσαν να συνεχίσουν τον πόλεμο με συμβατικά μέσα, εκατόμβες νεκρών και τεράστια οικονομική αφαίμαξη ή μπορούσαν να τα τελειώσουν όλα μια και καλή με το μικρότερο δυνατόν κόστος σε ανθρώπινες ζωές.
Για τους επικριτές υπάρχει μια άλλη οπτική.
Σαφώς ο Τρούμαν επεδίωκε μια γρήγορη λήξη των εχθροπραξιών με το μικρότερο δυνατό κόστος σε αμερικανικές ζωές αλλά ήθελε και κάτι ακόμα. Να δείξει την ισχύ των ΗΠΑ στο νέο ψυχρο-πολεμικό σκηνικό που διαμορφωνόταν. Η ρίψη της βόμβας αποσκοπούσε περισσότερο στο μούδιασμα του πλανήτη αλλά και της ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών).
Οι δύο ατομικές βόμβες που έπεσαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, σε συνδυασμό με την επίθεση της ΕΣΣΔ που κήρυξε πόλεμο στην Ιαπωνία στις 8 Αυγούστου 1945 και την επόμενη ημέρα, στις 9 Αυγούστου 1945, εισέβαλε στη Μαντζουρία με αποτέλεσμα ολόκληρος ο ιαπωνικός στρατός της « Kwantung » , με περισσότερους από ένα εκατομμύριο άνδρες, να είχε διαλυθείι.
Την Τετάρτη 15 Αυγούστου 1945Το μεσημέρι, στους στρατώνες, στα νοσοκομεία, στις πλατείες των χωριών, στους δημόσιους χώρους, όλοι συγκεντρώνονται, στέκονται γύρω από τα ραδιόφωνα σαν παγωνένοι, τα κεφάλια σκυμμένα, έτοιμοι να ακούσουν μια φωνή που δεν έχουν ακούσει ποτέ: την φωνή του Αυτοκράτορα τους Χιροχίτο, την φωνή ενός ζωντανού Θεού, άμεσο απόγονο της θεάς του Ηλίου Αματεράσου,σύμφωνα με την ιαπωνική μυθολογία.
Η εν λόγω φωνή τους αναγγέλλει την παράδοση άνευ όρων της χώρας τους και τους διατάζει να αποδεχθούν τους όρους του Συμμαχικού τελεσιγραφου που διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια της Διάσκεψης του Πότσνταμ, στις 27 Ιουλίου. Ο 44χρονος μονάρχης, με λυπημένη και μονότονη φωνή, καλεί τον λαό του « να προετοιμάσει το δρόμο για μια μεγάλη ειρηνική εποχή για τις επόμενες γενιές » και να υπομείνει και να αντέξει την αβάσταχτη και αφόρητη ήττα. Τα παράσιτα μετατρέπουν το τέλος της ομιλίας σε ένα βουβό θόρυβο. Και πολλοί δεν καταλαβαίνουν τα λόγια του Αυτοκράτορα ο οποίος εκφράζεται σε μια αρχαϊκή γλώσσα, με περίπλοκες εκφράσεις. Ο Χιροχίτο δεν προφέρει τις λέξεις “ήττα” ή “παράδοση » ούτε μία στιγμή. Όμως ο παρουσιαστής της ραδιοφωνικής εκπομπής θα διευκρινίσει τα λόγια του και θα επιβεβαιώσει οτι επρόκειτο για την παράδοση της χώρας.
Αντιθέτως, στις Ηνωμένες Πολιτείες, γιορτάζουν τον θρίαμβο. « Η βόμβα », λένε προσέφερε την κάμψη και την ήττα του εχθρού. Παρά μερικές διαμαρτυρίες ηθικής φύσεως, όλοι συμφωνούν ότι η χρήση πυρηνικών όπλων είχε προκαλέσει την λήξη της σύγκρουσης.
Αυτή η ομιλία, σχεδόν έξι χρόνια μετά την εισβολή της Πολωνίας από την Γερμανία, σφραγίζει το τέλος του πολέμου, αλλά και την υπερεθνικιστική ιδεολογία της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας.
Η τελική συνθηκολόγηση θα υπογραφεί στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 στον κόλπο του Τόκιο, πάνω στο πλοίο του Μισσούρι, υπό την παρουσία του στρατηγού MacArthur και εκπροσώπων των συμμαχικών δυνάμεων.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε … και αρχίζει μια καινούργια περιόδος τρόμου αναμενόμενης πυρηνικής Αποκάλυψης.
Comments