By 
Ιδιοκτήτης Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης
Ιδρυτής Βλαντίμιρ Λένιν
Πρώτος εκδότης της, ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, γνωστότερος ως Στάλιν.
Στις 22 Απριλίου το 1912, κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της «Πράβδα».
Στις 22 Αυγούστου 1991 η εφημερίδα για τελευταία φορά εκδίδεται ως «όργανο της ΚΕ του ΚΚΣΕ». Την ίδια εκείνη ημέρα η έκδοσή της είχε απαγορευτεί με διάταγμα του Μπορίς Γιέλτσιν
Το 1992 ιδρυέται η ΕΠΕ «Правда-Интернешнл», και μέχρι το 1996 την εφημερίδα έλεγχαν οι Έλληνες επιχειρηματίες αδερφοί Γιαννίκου.
Η εφημερίδα Πράβντα (ρωσικά: Правда) για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα αποτέλεσε το καθημερινό κεντρικό όργανο του κόμματος των Μπολσεβίκων (РСДРП (б), РКП (б), ВКП (б), КПСС) και το έντυπο με τη μεγαλύτερη βαρύτητα στη Σοβιετική Ένωση, κατ’ουσία ήταν η κύρια εφημερίδα της χώρας. Διακρίσεις: δύο βραβεία Λένιν (1945, 1962), βραβείο Οκτωβριανής επανάστασης (1972). Σήμερα αποτελεί όργανο του КПРФ, και εκδίδεται τρεις φορές εβδομαδιαίως. Το τιράζ τον Ιούνιο του 2010 έφτανε τα 100.300 αντίτυπα.
Ίδρυση της εφημερίδας
Στην 6η Πανρωσική Διάσκεψη του РСДРП(б) (β)(στην Πράγα), κατά την οποία εγκρίθηκε κατόπιν πρωτοβουλίας του Λένιν η απόφαση για την έκδοση μαζικής καθημερινής εφημερίδας των εργαζομένων Μπολσεβίκων, καθώς και στις 22 Απριλίου (5 Μαΐου) το 1912, κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της «Πράβδα». Τότε ακόμα, η «Πράβντα» δεν ήταν επίσημο όργανο του κόμματος, και ως τέτοια θεωρούνταν ως παράνομη εφημερίδα των «Σοσιαλδημοκρατών», που τυπώνονταν στο εξωτερικό και εισάγονταν στη Ρωσία παράνομα. Ακόμη και πριν από αυτό, από το 1908 μέχρι τον Απρίλιο του 1912, πρώτα στο Λβοφ και στη συνέχεια στη Βιέννη, εξέδωσαν την δημοφιλή σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα «Πράβντα», με την επιμέλεια Τρότσκι, ενώ επικεφαλής του διεθνούς τμήματος της εφημερίδας ήταν ο А. А. Иоффе (η ούτω αποκαλούμενη «Η Πράβντα της Βιέννης»). Η έκδοση δεύτερης εφημερίδας με τον ίδιο τίτλο προκάλεσε έντονη πολεμική, περιλαμβανομένης ακόμη και μιας έκκλησης προς τους Γερμανούς σοσιαλιστές να προσέλθουν ως επιτροπή διαιτησίας, αλλά αυτό τελικά δεν κατέληξε πουθενά και το όνομα «Πράβντα» διατηρήθηκε στην εφημερίδα του Λένιν. Η κυκλοφορία της εφημερίδας ήταν περί τα 40 χιλιάδες αντίτυπα, ενίοτε δε έφτανε τις 60 χιλιάδες.
Προεπαναστατική περίοδος
Η εφημερίδα έκλεισε επανειλημμένα, αλλά συνέχισε να εκδίδεται με διαφορετικά ονόματα: το 1913 — ως «Рабочая правда», «Северная правда», «Правда труда», «За правду», και το 1914 — «Пролетарская правда», «Путь правды», «Рабочий», «Трудовая правда». Στις 8 Ιουλίου (21 Ιουλίου) 1914, πριν από την έναρξη του Α’Παγκοσμίου Πολέμου, η κυκλοφορία της εφημερίδας είχε απαγορευτεί οριστικά.
H «Правда» το έτος 1917. Το ζήτημα της Γερμανικής χρηματοδότησης
Μετά την επανάσταση του Φλεβάρη η «Πράβντα» άρχισε να εμφανίζεται από τις 5 Μαρτίου (18 Μαρτίου) του έτους 1917 ως όργανο του ЦК και της επιτροπής РСДРП(б) της Πετρούπολης. Η κυκλοφορία της «Πράβντα» έφτασε τα 85-90 χιλιάδες φύλλα. Κατά την άποψη μερικών επιστημόνων, την εποχή εκείνη η εφημερίδα χρηματοδοτήθηκε ενεργά από την Γερμανία χάρη στην μεσολάβηση του Парвус, Александр Львович [1]. Ο κρατικός-γραμματέας (υπουργός εξωτερικών υποθέσεων) της Γερμανίας Κιούλμαν παραδέχτηκε σε επιστολή του προς τον Κάιζερ στις 3 Δεκεμβρίου 1917: «Μόνον τότε, όταν οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να λαμβάνουν από μας μια σταθερή ροή πόρων μέσω διαφόρων καναλιών και κάτω από διαφορετικές ετικέτες, αυτοί κατάφεραν να σταθεί στα πόδια της το κύριο όργανο τους που ήταν η Πράβντα, να διεξαγάγουν ενεργητική προπαγάνδα και να επεκτείνουν σημαντικά την αρχικά περιορισμένη βάση των μελών του κόμματός τους».
Η «Πράβντα» στην σοβιετική περίοδο
Με την κατάργηση το 1918 του μη κομμουνιστικού τύπου, η «Πράβντα» έγινε η κύρια εφημερίδα στην χώρα, ξεπερνώντας σε ποιότητα το όργανο των Σοβιέτ, την εφημερίδα Ιζβέστια. Η ημέρα κυκλοφορίας του πρώτου της φύλλου— 5 Μαΐου ανακηρύχθηκε «Ημέρα τύπου». Η κυκλοφορία της αυξήθηκε το έτος 1975 φτάνοντας τα 10,6 εκατομμύρια αντίτυπα. Σε σημαντικό βαθμό βέβαια αυτό οφειλόταν στην υποχρεωτική συνδρομή για την κομματική έκδοση από τα μέλη του ΚΚΣΕ. Τα άρθρα, τα δοκίμια και οι σάτιρες της «Πράβντα», ακόμα και εκείνα που υπογράφονταν από ασήμαντα ονόματα, ήταν κατ’ουσίαν εντολές προς εκτέλεση που απευθύνονταν σε όλο τον πληθυσμό.
H «Πράβντα» στην μετασοβιετική εποχή
Στις 19 Αυγούστου 1991 η «Πράβντα» ήταν μεταξύ των εννέα εφημερίδων, που δεν έκλεισαν με την απόφαση της ГКЧП (Επιτροπής Εκτάκτου Ανάγκης). Στις 22 Αυγούστου 1991 η εφημερίδα για τελευταία φορά εκδίδεται ως «όργανο της ΚΕ του ΚΚΣΕ». Την ίδια εκείνη ημέρα η έκδοσή της είχε απαγορευτεί με διάταγμα του Μπορίς Γιέλτσιν ως εκδοτικός οίκος, που είχε υποστηρίζει την ГКЧП, και όργανο του διαλυθέντος τότε ΚΚΣΕ. Τον Σεπτέμβριο η εφημερίδα επανακυκλοφόρησε ανανεωμένη ως «εφημερίδα για γενικότερα πολιτικά θέματα», εκδοθείσα από κολεκτιβίστικη οργάνωση του προσωπικού της. Την ίδια εποχή η συντακτική ομάδα χάνει το μεγαλύτερο μέρος των γραφείων της στο κτίριο της οδού «Πράβντα», 24. Το πολυόροφο κτίριο απελευθερώνεται για τις εκδόσεις των επισήμων αρχών της РСФСР, και ιδιαιτέρως για την «Российская газета» (εφημερίδα της κυβέρνησης) και την εφημερίδα «Россия». Στο όνομα του κυρίαρχο εκτελεστικό οργάνου της εφημερίδας και μαζί με την σύνταξη συγκροτήθηκε το Διοικητικό Συμβούλιο με επικεφαλής τον Ν.Ριζκόβ. Το 1992 ιδρυέται η ΕΠΕ «Правда-Интернешнл», και μέχρι το 1996 την εφημερίδα έλεγχαν οι Έλληνες επιχειρηματίες αδερφοί Γιαννίκου. Ο εκδοτικός οίκος και πάλι πολύ σύντομα τέθηκε υπό απαγόρευση λειτουργίςα μετά γεγονότα της 4 Οκτωβρίου 1993 (δείτε Διάλυση του Ανώτατου Σοβιέτ της Ρωσικής Ομοσπονδίας (1993)). Από τον Απρίλιο του 1997 η εφημερίδα ξεκίνησε να κυκλοφορεί ως το επίσημο όργανο του КПРФ, γεγονός που επιβεβαιώθηκε με ειδική απόφαση του IV Συνεδρίου του КПРФ. Ακριβώς μέχρι το 2003 βγήκαν αρκετές εφημερίδες με το όνομα «Правда», ενώ κατά περιόδους προέκυψαν δικαστικές διαμάχες για το ζήτημα της χρήσης του εμπορικού σήματος. Μια εκδοτική κολεκτίβα ενός εξ’αυτών των εκδοτικών οίκων, υπό την ηγεσία του Βίκτωρα Λίννικ, αναγκάστηκε να αλλάξει την ονομασία της — και η εφημερίδα να επανεκδοθεί με το όνομα «Слава» (δόξα), ενώ η τυπογραφική εμφάνιση του λογοτύπου ήταν παρόμοια με το αρχικό λογότυπο της «Правда». Την αρχική «Правда» συχνά την ονόμαζαν “Красная «Правда» ή «Правда-КПРФ» (λόγω των γραμμών κάτω από τον τίτλο της εφημερίδας: «Коммунистическая партия Российской Федерации» και από το κόκκινο λογότυπο που εκδοτικού οίκου).
ΠΗΓΗ:WIKIPEDIA
Comments